Raisa Blommestijn: “Na moord op Charlie Kirk blijkt dat gewone mensen juichen om je dood”

Raisa Blommestijn heeft dit in een vlijmscherpe analyse op X perfect verwoord: de haat komt niet alleen van het systeem - van media, politiek en justitie - maar ook van gewone mensen. De buurman, de caissière, de trainer in de sportschool, de juf op de basisschool van je kind. Dat maakt dit moment zo huiveringwekkend: de vijand zit niet alleen in de instituties, maar ook in het dagelijks leven om ons heen.

Blommestijn benoemt terecht hoe het systeem werkt. De gevestigde media demoniseren dag in dag uit andersdenkenden. Politici brabbelen dat “woorden ertoe doen” - altijd gericht tegen rechts, nooit tegen links geweld. Justitie zet alles op alles om conservatieven het zwijgen op te leggen, maar kijkt de andere kant op als links de grenzen overschrijdt.

Het systeem is een vijandige machine geworden. Maar Raisa gaat verder: het probleem is nog veel dieper.

Wat de moord op Charlie Kirk liet zien, is dat die haat is geïnternaliseerd. Het is niet meer alleen de activist of de journalist die een hekel heeft aan conservatieven. Het is ook de vrouw achter de toonbank, de buurman bij de brievenbus, en de juf op school. Mensen die je nooit een woord hebt horen zeggen over politiek, blijken ineens te juichen als iemand als Kirk wordt vermoord. En ja, ze zullen dus ook juichen als jij of ik vermoord worden door zo'n gek als Tyler Robinson.

Dat maakt dit gevaarlijker dan ooit. Want dit betekent dat de haat tegen andersdenkenden genormaliseerd is. Dat het salonfähig is geworden om een conservatief dood te wensen.

Wat hier gebeurt, is niets minder dan de afschaffing van vrijheid in de praktijk. Niet door wetten alleen, maar door sociale druk. Door demonisering op straat, op school, op het werk. Vrijheid van meningsuiting bestaat misschien formeel nog, maar in werkelijkheid betaal je er een prijs voor: uitsluiting, bedreiging, of erger.

Charlie Kirk betaalde de hoogste prijs. En de reacties erop bewijzen dat velen het normaal vinden.

De analyse van Raisa Blommestijn is hard, maar noodzakelijk. We staan oog in oog met een cultuur die niet andersdenkenden verdraagt, maar ze actief wil vernietigen. Waar “fascist” of “racist” niet meer wordt gebruikt als scheldwoord, maar als rechtvaardiging voor geweld.

Dit is precies hoe totalitaire regimes ontstaan: niet alleen door staatsmacht, maar doordat gewone burgers meejuichen. Doordat haat tegen de vijand sociaal aanvaard wordt.

De moord op Charlie Kirk en de reacties daarop moeten ons wakker schudden. Dit is niet het moment om stiller te worden, maar juist om harder te spreken. Want wie nu zwijgt, stemt toe.