Jongeren betalen bijna helft van hun inkomen aan huur – een generatie gesloopt

Het gaat hier niet om luxewoningen of onrealistische wensen. Jongeren huren kleine studio’s of appartementen, vaak slecht geïsoleerd, krap en met beperkte voorzieningen. Toch zijn de prijzen in de vrije huursector volledig losgezongen van de werkelijkheid. Dit is geen keuzevrijheid, dit is pure dwang door de omstandigheden.

Waarom betalen jongeren zulke woekerprijzen? Heel simpel: omdat alternatieven ontbreken. Sociale huurwoningen zijn amper beschikbaar. De wachtlijsten lopen op tot meer dan tien jaar in grote steden. En de koopmarkt? Die zit op slot. Door stijgende huizenprijzen, hoge rentes en strikte hypotheekregels kunnen jongeren geen kant op.

Daarom worden ze massaal de vrije huursector ingeduwd, waar investeerders en verhuurplatforms vrij spel hebben gekregen. De overheid heeft dit jarenlang niet alleen toegestaan, maar zelfs gestimuleerd. Starters worden structureel uitgeknepen, terwijl ze zelf geen andere opties hebben.

Deze wooncrisis is niet zomaar ontstaan. Het is het directe resultaat van jarenlang falend overheidsbeleid. Bouwen is jarenlang vertraagd, vergunningen zijn verstrikt geraakt in stikstofregels, en woningcorporaties zijn beknot in hun vrijheid. Intussen ging de deur wijd open voor massamigratie, waardoor de druk op de woningmarkt tot ongekende hoogten is gestegen.

Wat doet het kabinet? Niets wezenlijks. Er worden papieren plannen gemaakt, er wordt vergaderd en overlegd, maar echte actie blijft uit. Intussen raakt een hele generatie steeds verder achterop. Jongeren bouwen geen vermogen op, kunnen geen toekomst plannen, en worden systematisch buiten de samenleving gedrukt.

De ouders van deze jongeren konden vaak met één inkomen een woning kopen, een gezin stichten, en sparen voor de toekomst. De huidige generatie werkt zich uit de naad, vaak met twee banen, maar komt alsnog niet rond. Dat is schandalig. In een welvarend land als Nederland is het volstrekt onacceptabel dat starters geen dak boven hun hoofd kunnen betalen zonder zichzelf financieel te vernietigen.

Dit is geen economische pech, dit is politieke onverschilligheid. En zolang de overheid blijft weigeren om de woningmarkt radicaal te hervormen, zal deze generatie verder wegzakken. De kloof tussen jong en oud groeit, en met elke maand huur verdwijnt er een stukje hoop op een betere toekomst.