Meer koopkracht? Alleen als je gelooft in sprookjesinflatie

Klinkt geweldig, toch? Helaas is dit volslagen misleidend. Want die 3,2 procent inflatie is gebaseerd op een officiële meetmethode die totaal losstaat van de realiteit van werkende Nederlanders.

De officiële inflatiecijfers van het CBS en het CPB zijn gebaseerd op kunstmatige rekenmethodes. Zo wordt er vaak gekeken naar de prijs van “vergelijkbare producten” in plaats van naar exact dezelfde boodschappen. Vlees te duur geworden? Dan telt men de prijs van vegetarische worstjes. Boter te duur? Margarine telt ook mee. Absurd.

De werkelijke inflatie voor gewone mensen – die gewoon boodschappen doen, de energierekening betalen en brandstof nodig hebben – ligt véél hoger. Niet alleen dat: de echte koopkrachtdaling komt ook uit andere hoeken, zoals stijgende gemeentelijke lasten, huurprijzen, zorgkosten en natuurlijk de plunderende erfbelasting.

Alsof dat nog niet genoeg is, waarschuwt AWVN dat de loonsverhogingen “moeten normaliseren”, want anders kunnen bedrijven het niet meer bolwerken. Maar hoezo ‘moeten normaliseren’? Het zijn juist diezelfde bedrijven die kapot worden belast door het kabinet, gedwongen worden tot klimaatwaanzin, en geconfronteerd worden met torenhoge energielasten.

Nederlandse ondernemers – van horeca tot transport en industrie – zitten op de rand van de afgrond. Niet omdat ze hun personeel te goed betalen, maar omdat de overheid hun bestaansrecht ondermijnt. Klimaatregels, stikstofregels, eindeloze rapportagedruk, noem het allemaal maar op.

En dan komt het CPB doodleuk zeggen dat de werkende Nederlander het “beter” krijgt. Op basis van papieren koopkracht.

Op de markt, aan de pomp, bij de tandarts, in de winkelstraat – dáár voelt de Nederlander zijn portemonnee leegstromen. Niet in een spreadsheet van het CPB of in een rapportje van AWVN.

De verhalen over koopkrachtgroei zijn broodje aap, bedoeld om de gemoederen te sussen en de sociale onvrede te temperen. Maar de mensen trappen er niet meer in. De winkelwagen is niet gevuld met percentages, maar met producten.

En die producten worden duurder. De huur stijgt. De energierekening stijgt. De kinderopvang is onbetaalbaar. De belastingen rijzen de pan uit. En dan durft men te beweren dat je er “op vooruit” gaat?

De zittende macht – of het nu gaat om ambtenaren, politici of rekenaars in overheidsdienst – leeft in een totaal andere wereld dan de mensen die Nederland draaiende houden. De werkende middenklasse wordt uitgeknepen tot op het bot, en als doekje voor het bloeden krijgen ze een rapport waarin staat dat ze het “beter” hebben.

Maar koopkracht is niets waard als je je huis niet meer kunt verwarmen, je boodschappen niet meer kunt betalen en je erfbelasting je familie ruïneert. Wat we nodig hebben, is geen papieren koopkrachtgroei, maar échte verlichting van de lasten.

Daarvoor is een politieke omwenteling nodig – eentje die begint met eerlijkheid over de cijfers. En met het verzet tegen de rooftochten van de overheid.