Nederlandse industrie krimpt verder: bedrijven vertrekken door krankzinnig groen beleid

Hoge belastingen, een onbetrouwbaar elektriciteitsnet, stroperige procedures, en een overheid die liever praat dan handelt. Martien Visser, emeritus-lector Energietransitie, zegt het glashelder op X:

“Hoge belastingen, geen netinfra, lange procedures, onmachtige overheid. Krijgen Nederlandse bedrijven nog een extra duwtje?”

Zijn cynisme is pijnlijk raak. Want bedrijven zoals AluChemie, LyondellBasell, Tronox en Indorama zijn al vertrokken uit de Rotterdamse haven. Niet naar verre continenten, maar naar Duitsland en België waar de energie wél betaalbaar is en de overheid wél realistisch beleid voert.

Marianne Zwagerman vat het op X haarfijn samen:

“Politieke partijen zijn alleen maar met zichzelf bezig. In een eeuwigdurende campagne. En dan ook nog eens met zaken waar ze geen invloed op hebben.”

Ze heeft gelijk. Terwijl Nederlandse bedrijven kapotgaan aan klimaatheffingen, stikstofregels en ambtelijke traagheid, profileert Den Haag zich te pletter met wereldproblemen waar ze nul invloed op hebben. En de regio’s? Die smeken om hulp, maar worden genegeerd. Robert Simons (wethouder Rotterdam) en Stephan Satijn (gedeputeerde Limburg) schrijven brandbrieven – en krijgen stilte terug.

Bij Chemelot in Limburg lopen de energiekosten op tot tientallen miljoenen meer dan net over de grens. SABIC – een industriële reus – twijfelt hardop of het nog in Nederland kan blijven.

En wat doet klimaatminister Sophie Hermans? Ze belooft een “speelveldtoets” bij de Voorjaarsnota. Serieus? Terwijl de industrie wegloopt, komen zij met wéér een beleidsmemo?

Dit is geen incident. Dit is ontmanteling.

Nederland, ooit industriële kampioen van de Noordzee, is hard op weg een decorstuk te worden. Een museum van goede bedoelingen. Met CO₂-heffingen op elke schroef en procedures die jaren duren, is ons land voor de maakindustrie onbetaalbaar en onwerkbaar geworden.

De oplossing is glashelder:

Zonder daadkracht verandert Nederland in een klimaatgekkenhuis zonder bedrijvigheid. Dan rest er slechts nostalgie naar toen we nog iets maakten, iets bouwden, iets waren. Van stroopwafel tot zuurvlees: het is tijd om onze industrie te redden. Voordat het te laat is.