Ouderen willen kleiner wonen, maar zitten vast – jongeren kunnen niet doorstromen

Deze mensen willen verhuizen. Ze willen een kleinere, levensloopbestendige woning. Gelijkvloers. In de buurt van familie, vrienden, zorg. Ze willen ruimte maken voor de volgende generatie. Maar ze kunnen niet. Want die woningen zijn er niet. Ze worden niet gebouwd. En dat is geen toeval. Dat is bewust wanbeleid.

En terwijl deze ouderen noodgedwongen hun huis laten verbouwen om er nog twintig jaar in te moeten blijven zitten, betalen ook jonge gezinnen de prijs. Want als ouderen niet kunnen doorstromen naar kleinere woningen, komen grotere gezinswoningen niet vrij. Dat betekent: gezinnen blijven in krappe appartementen. Starters blijven thuiswonen. De hele woningmarkt stagneert.

De overheid blijft ondertussen hardnekkig de mantra herhalen dat het “lastig is” en dat “regels het moeilijk maken.” Maar de werkelijkheid is simpel: er wordt niet gebouwd omdat ze niet wíllen bouwen. De overheid heeft zich volledig onderworpen aan de stikstofsekte, en durft nergens meer een schop de grond in te zetten.

Laten we één hardnekkige leugen meteen doorprikken: er is genoeg ruimte in Nederland. Ja, ook in het dichtbevolkte westen. Ja, ook in de buurt van natuurgebieden. Er zijn genoeg plannen, ideeën, locaties én bedrijven die willen bouwen. Maar die mogen niets. Want een of ander rekenmodel beweert dat een bouwproject ergens in de verre omtrek een paar milligram stikstof zou kunnen uitstoten. En dan: STOP. Alles ligt stil. Menselijk leven moet wijken voor een CO₂-loze utopie.

De bouw ligt op zijn gat door de klimaatreligie. En de enige reden dat het nog steeds zo is, is omdat de regering ervoor kiest om dit beleid te volgen en te verdedigen.

Nederland is geen kolonie van Brussel. En Nederland is geen dictatuur van de Raad van State. De regering kan gewoon zeggen: wij bouwen. Punt.

Het zou zó simpel kunnen zijn:

“Wij stoppen met deze krankzinnige stikstofwaanzin. Wij gaan bouwen. Rechters? Geen mandaat. EU? Zoek het uit. Wij kiezen voor onze burgers.”

Maar dat vereist leiderschap. Lef. Een ruggengraat. En precies dát ontbreekt in Den Haag al decennia.

En dus betalen ouderen de prijs. Ze verbouwen hun woning voor tienduizenden euro’s, puur omdat ze nergens heen kunnen. Ze blijven wonen in huizen die te groot zijn, te onhandig, te duur in onderhoud. En jonge gezinnen? Die stikken. Letterlijk en figuurlijk. Geen ruimte, geen huizen, geen toekomst.

De hele woningmarkt zit op slot. Niet door pech. Niet door toeval. Maar omdat de politieke elite liever luistert naar radicale klimaatlobby’s dan naar het volk.

Dit beleid is niet alleen idioot, het is onmenselijk. Ouderen zitten gevangen in hun woning. Gezinnen blijven steken. En ondertussen applaudisseert Den Haag zichzelf voor “duurzaam beleid.”

Nederland moet kiezen: bouwen voor mensen, of afbreken voor modellen. Zolang we dat laatste blijven doen, blijft Nederland één groot stilstaand, verstikkend land.

En daar worden alleen de bureaucraten beter van.