"Vergeten groep": Gepensioneerden de dupe van kortzichtige koopkrachtpolitiek

Terwijl de Nederlandse economie over de laatste decennia heen bloeit, blijft er één groep bitter achter met lege handen: onze gepensioneerden. De cijfers van de CBS liegen er niet om: sinds 1989 is de koopkracht van de gemiddelde Nederlander met bijna 60% gestegen, maar de mensen die ons land na de oorlog weer opbouwden, worden nu in de kou gezet. Een schrijnend beeld van onrechtvaardigheid.

Werknemers zien hun loonzakje groeien, zelfstandigen klampen zich vast aan een redelijke vooruitgang, maar de ouderen? Zij die afhankelijk zijn van hun pensioen, zien amper verbetering. Sterker nog, voor hen met een aanvullend pensioen boven de 3.000 euro is er zelfs sprake van een achteruitgang in koopkracht met maar liefst 10,9% sinds 2011. Dit terwijl de politieke elite in Den Haag en hun bureaucratische bondgenoten in Brussel zichzelf op de schouders kloppen voor hun economisch beleid.

Wat zegt dit over onze samenleving? Dat we de zwaksten laten vallen zodra het moeilijk wordt? Tijdens economische tegenspoed, zoals de crisisjaren van 2009 tot 2013, zagen we al dat gepensioneerden een van de eerste slachtoffers waren. En nu, ondanks dat we ons in kalmer economisch vaarwater bevinden, blijft hun situatie penibel.

Deze misère is een direct gevolg van beleidskeuzes. Keuzes die gemaakt worden door een overheid die wel de mond vol heeft van gelijkheid en solidariteit, maar in de praktijk vooral de jongere, werkende bevolking voortrekt. De verhoging van de AOW-leeftijd, de complexe belastingregels voor ouderen, en de afbouw van pensioenvoorzieningen zijn hier pijnlijke voorbeelden van.

Het wordt tijd dat er een koerswijziging komt. Onze ouderen verdienen beter. Zij hebben recht op een eerlijke deel van de welvaart die zij zelf hebben helpen opbouwen. Het is hoog tijd dat de regering deze "vergeten groep" weer op de agenda zet en concrete stappen onderneemt om hun koopkracht te herstellen. Laat dit een wake-up call zijn voor de politiek: onze gepensioneerden mogen niet langer de stille slachtoffers zijn van falend economisch beleid.