Jan Dijkgraaf lacht klimaathypocrieten uit: Vliegen vanaf Schiphol?!

Aanleiding? Krantenkoppen waarin staat dat klimaatactivisten via de rechter toegang tot Schiphol eisen… om zelf te kunnen vliegen. Juist ja. Dezelfde activisten die Schiphol nog geen jaar geleden bestormden omdat de luchtvaart de wereld naar de afgrond zou helpen.

Dijkgraaf trekt de vergelijking scherp en vilein:

- ‘Dierenactivisten eisen recht om dagelijks steak tartaar te eten’?

- ‘Anti-kapitalisten starten crowdfunding voor tweede huis in Toscane’?

- ‘GroenLinks-raadslid koopt SUV om comfortabeler naar klimaatmars te rijden’?

- ‘Voorheen morbide obese partijleider die hypotheken op zijn huizen heeft afbetaald eist afschaffing hypotheekrenteaftrek’?

En nu dus klimaatridders die vinden dat zíj het luchtruim in mogen. Preken over klimaat, maar zelf de uitzondering eisen.

Het punt van Dijkgraaf is messcherp: klimaatactivisten zijn wandelende tegenstellingen. Schiphol, jarenlang hét symbool van hun strijd, moet ineens hun persoonlijke vertrekhal worden. Het is de ultieme draai die hun geloofwaardigheid ondermijnt.

En hij laat zien dat het niet alleen bij het klimaat zo werkt. Of het nu gaat om anti-rooklobbyisten die zelf een sigaar opsteken, wooncrisis-demonstranten die nieuwbouwprojecten in hun achtertuin blokkeren, of politici die fatsoen prediken maar zelf privileges opeisen – de hypocrisie druipt er vanaf. Zelfs Henri Bontenbal krijgt een sneer mee.

Het wrange? In Nederland komen deze types er nog mee weg ook. De media vertroetelen ze, de politiek neemt ze serieus, en de rechter geeft ze zelfs een podium.

Dijkgraaf houdt ons een spiegel voor: we laten deze hypocrisie ongemoeid. Maar wie echt verandering wil, moet beginnen met het ontmaskeren van die dubbele moraal.

Klimaatactivisten zoals Asha ten Broeke en haar vriendjes profileren zich als redders van de aarde, maar zodra het henzelf uitkomt, eisen ze privileges waartegen ze ageren. Jan Dijkgraaf legt het genadeloos bloot. En dat is precies waarom zijn pen zo onmisbaar is.