Boze inwoners Houten in opstand tegen komst 337 asielzoekers

Voorafgaand aan de gemeenteraadsvergadering willen burgers een duidelijk signaal afgeven: genoeg is genoeg. Zij voelen zich genegeerd, overruled en geslachtofferd door een asielbeleid dat steeds meer dorpen en steden overspoelt, aldus NieuwRechts.

Het patroon is bekend. Gemeenten krijgen van Den Haag de opdracht om snel en massaal opvangplekken te regelen. Lokale bestuurders doen alsof ze “geen keus” hebben en presenteren plannen zonder draagvlak of serieus overleg met bewoners.

Zo ook in Houten. De vestiging van een groot asielzoekerscentrum wordt afgeschoven op de gemeenschap, terwijl de zorgen van inwoners worden weggemoffeld. Over veiligheid, over leefbaarheid, over druk op scholen, zorg en woningmarkt: Den Haag en het gemeentehuis willen het niet horen.

De initiatiefnemers van het protest in Houten benadrukken dat de demonstratie vreedzaam verloopt. Er zijn gedragsregels opgesteld: geen discriminerende leuzen, geen agressie. Maar de boodschap is duidelijk: dit plan kan niet en mag niet doorgaan.

Ook Werkgroep Essenkade Kritisch (WEK), die zich eerder fel uitsprak tegen de plannen, staat achter de demonstratie. Zij waarschuwen dat de gemeente het draagvlak volledig negeert en burgers voor voldongen feiten plaatst.

De situatie in Houten staat niet op zichzelf. Overal in Nederland worden gemeenten onder druk gezet om “honderden asielzoekers” te plaatsen, vaak in rustige woonwijken of kleinere dorpen die daar totaal niet op zijn ingericht.

De gevolgen zijn voorspelbaar: onveiligheid, spanningen in de wijk, woningzoekenden die nóg langer moeten wachten, voorzieningen die overbelast raken. Toch blijven bestuurders blind voor de realiteit. Het dogma van “opvang moet, koste wat kost” wint het telkens van gezond verstand en draagvlak.

Het protest in Houten laat zien dat Nederlanders hun grenzen bereiken. Ze zijn de asieltsunami zat, de arrogantie van de politiek zat, en het negeren van hun zorgen zat.

Mensen willen geen “spreidingswet” die hun dorpen en wijken verandert zonder dat ze iets te zeggen hebben. Ze willen veiligheid, betaalbare huizen en leefbaarheid terug. Maar in plaats daarvan krijgen ze dwang, schuldgevoel en asielcentra in hun achtertuin.

De politiek kan niet eeuwig blijven wegkijken. Demonstraties zoals die in Houten zijn geen incidenten, maar signalen van een samenleving die onder druk staat. Als bestuurders blijven negeren wat er leeft, zullen deze protesten alleen maar groter en feller worden.

De burgers hebben recht op inspraak. Ze hebben recht op bescherming. En ze hebben recht op een overheid die eindelijk eens kiest voor haar eigen inwoners, in plaats van voor de eindeloze stroom asielzoekers.