Kartelmedia razend: Trump en Poetin praten over vrede, Brussel kiest voor oorlog

De reacties uit het establishment volgen steeds hetzelfde script: “vol gevaren”, “verkeerde signalen”, “Poetin koopt tijd”. De boodschap onder de oppervlakte is hard en simpel: geen staakt‑het‑vuren, geen deal, geen conferentie die niet door Brussel wordt gecontroleerd. Vrede die niet door hun handen gaat, mag niet bestaan.

Oorlog houdt het machtsapparaat draaiend. Oorlog legitimeert eindeloze geldstromen, noodwetten, censuur, en een permanente stroom “noodzakelijke” besluiten zonder democratische tegenspraak. Wie vrede aanbiedt, trekt de stekker uit dat model. Daarom moet elk initiatief dat ruikt naar diplomatie kapot: eerst ridiculiseren, dan demoniseren, en zo nodig strafbaar willen maken onder het mom van “desinformatie” of “ondermijning”.

Dit is geen pleidooi voor naïviteit. Vrede vergt harde voorwaarden, verifieerbare afspraken en controle. Maar het dogma dat praten “zwakte” zou zijn, komt niet voort uit strategisch realisme — het komt voort uit een politieke afhankelijkheid van conflict. Zolang het vuur brandt, stroomt de macht via Brussel en Washington. Daarom is men in paniek wanneer deze twee leiders het vuur willen dempen.

Als EU‑gezanten praten, heet het “statesmanship”. Als NAVO‑functionarissen zinspeelden op contact, werd dat verkocht als “verantwoordelijkheid nemen”. Maar zodra Trump aan tafel schuift, wordt diplomatie “gevaarlijk”. De hypocrisie is zo dik dat je er op kunt schaatsen. Het establishment wil geen vrede; het wil zijn vrede: een officieel stempel, jaren praten zonder uitkomst, intussen ongehinderd verder escaleren.

Ondertussen torst Europa de rekening: een uitgeputte defensie‑voorraad, ontwrichte energie‑markten, torenhoge kosten en een economie die achterblijft. Zolang het woord “vredesgesprek” niet van Brussel komt, moet het volgens de kartelmedia verdacht worden gemaakt. Want stel je voor dat er een concreet staakt‑het‑vuren komt, buiten de EU‑show om — dan valt het toneelstukje in duigen.

Een werkbare wapenstilstand is geen capitulatie, maar een start van het afdwingen van voorwaarden: mensenrechten, grensregelingen, bufferzones, luchtverdediging, inspecties, terugkeer van gedeporteerden, herstelbetalingen — allemaal onmogelijk zonder gesprek. Oorlog eindigt nooit met een tweet; hij eindigt aan een tafel. Dat weten de generaals, dat weten de diplomaten, en dat weet ieder nuchter mens. Wie praten demoniseert, kiest bewust voor meer doden, meer lijden, meer escalatie.

Niet “wie mag er praten?”, maar “wie stopt het sterven het snelst en het best?”. Als een direct gesprek tussen Trump en Poetin een bevriezing of gecontroleerd bestand dichterbij brengt, moet je dat aangrijpen. Je dwingt vervolgens naleving af met garanties, sanctie‑knoppen en verificatie. Maar je start met praten. Wie dat principieel weigert, kiest voor verlenging van het conflict. Punt.

Het establishment is woest omdat vrede ineens tastbaar wordt zonder Brusselse regie. Dat onthult de kern: niet Poetin, niet Trump, maar het kartel heeft een probleem met diplomatie. De keuze is daarom helder: blijven vastklampen aan een oorlog die Europa verarmt en gezinnen verscheurt — of alles op alles zetten voor een gesprek dat levens redt. DDS kiest voor het laatste. En blijft dat onvermoeibaar schrijven, zolang lezers dit mogelijk maken.