Paul Cliteur fileert Lale Gül: “Wat vond je van het geweld zelf, Lale?”

Blommestijn sprak zich uit tegen een brute aanval op een witte jongen door een groep allochtone jongeren, die hem mishandelden en vervolgens op het spoor gooiden. Wat deed Gül? Niet haar solidariteit uitspreken met het slachtoffer. Niet het geweld veroordelen. Nee - ze viel Raisa Blommestijn aan. Waarom? Omdat die in haar verontwaardiging het woord “negroïde primaten” gebruikte.

En daar vraagt Cliteur dus terecht: “Wat vond je van de gebeurtenis zelf, Lale? Het geweld, het op het spoor gooien van die witte jongen? [Heb je] daar ook nog gedachten over?”

Cliteur draait er niet omheen. “Lieve hemel, wat ontluisterend,” opent hij zijn bericht. En hij slaat de spijker op zijn kop: Lale Gül weet als geen ander wat het is om bedreigd te worden vanwege je mening. Ze heeft publieke beveiliging, ze werd uitgemaakt voor ‘hoer van het westen’, ze weet hoe het is om kapotgemaakt te worden door radicale krachten.

Maar nu iemand anders - Raisa Blommestijn - precies dát meemaakt vanwege een felle maar terechte uitspraak over straatgeweld, haakt Gül ineens af. Geen empathie. Geen analyse. Geen context. Alleen een moreel vingertje richting Blommestijn en een beschuldiging van racisme.

"Stel nu eens dat we zouden zeggen: 'Oh, dat heeft die Lale aan zichzelf te wijten, laat haar maar stikken'," schrijft Cliteur. "Dan had ze maar niet de Turkse cultuur moeten kritiseren. Dan had ze maar geen ‘beledigende boeken’ moeten schrijven over de islam'."

Wat Cliteur haar fijntjes verwijt, is dat Gül zich moreel superieur opstelt, maar niet één woord heeft gezegd over de jongen die bijna het leven liet op dat station. Het incident was ronduit beestachtig. En ja - wie zulke daden afwijst, mag daar felle woorden voor gebruiken.

Was Raisa’s term controversieel? Misschien. Maar het punt dat ze maakte was duidelijk: onbespreekbaar straatgeweld wordt verzwegen omdat de daders niet wit zijn. En als je dat benoemt, dan word jíj het probleem. Niet het geweld. Niet de dader. Maar de boodschapper.

Dat is wat hier gebeurt. En Cliteur weigert mee te doen aan dat toneelspel.

Lale Gül kan niet én tegen islamitische onderdrukking zijn, én tegelijk zwijgen als er geweld is van andere vormen van groepsidentiteit. Dat is meten met twee maten. En Paul Cliteur is één van de weinigen die dat openlijk durft te zeggen.

Raisa Blommestijn werd niet verdedigd. Integendeel. Ze werd aangevallen door iemand die haar juist had moeten begrijpen. En dát is ontluisterend, zoals Cliteur terecht zegt.

Wie het geweld op dat station serieus neemt, richt zich op de daders, niet op de woordkeuze van de mensen die zich daar tegen verzetten. En als iemand als Gül - die zelf weet hoe het is om bedreigd te worden - daar niets over zegt, dan is ze de morele geloofwaardigheid kwijt.

Paul Cliteur heeft gelijk: je mag verwachten dat iemand die weet hoe het voelt, ook opkomt voor een ander. Maar in plaats daarvan koos Gül voor de makkelijke aanval richting Raisa Blommestijn.

En dát is pas echt ontluisterend.