Telegraaf valt Krispijn aan, maar zwijgt over Gül’s eigen uitspattingen

Dit gaat niet over fatsoen. Dit gaat over macht, framing en de vraag wie wél mag uitdelen en wie niet. En zoals gewoonlijk: als je rechts bent, kritisch op het kartel, of verbonden aan Ongehoord Nederland, dan ben je de klos.

Wat deed Krispijn eigenlijk? Hij maakte een sarcastische tweet waarin hij verwees naar een passage uit Lale Güls boek – een passage waarin ze zelf expliciete seksuele fantasieën beschrijft. Krispijn spiegelt dat, gooit er een cynisch sausje overheen en voilà: media-ophef. “Sekswerk!” zou hij haar hebben genoemd. “Een Turks wijf!” Wat de context en ironie daarvan ook is – dat wordt vakkundig weggelaten in De Telegraaf. Want het moet weer eens gaan over de vermeende boosaardigheid van rechts.

Ironie, dubbele bodem en provocatie zijn alleen geoorloofd als je jezelf tot het kamp van D66, de Volkskrant en BNNVARA rekent. Maar als een journalist van Ongehoord Nederland zich eraan waagt, is het ineens “bizar” of “bedreigend.”

Dat Lale Gül niet op haar mondje is gevallen, is bekend. Ze heeft columns geschreven waarin ze collega-journalisten beschuldigt van racisme, vrouwen belachelijk maakt en politieke tegenstanders openlijk bespot. Ze noemt ON-presentatoren “extreemrechts tuig”, vergeleek Raisa Blommenstijn met racisten, en lachte de mond vol over “haatzaaiers” bij omroepen die haar niet aanstaan.

Maar als iemand háár aanspreekt met dezelfde toon? Dan is het plots "femicide-achtig", "onveilig", of "seksistisch." Wat een vertoning.

Wat opvalt: De Telegraaf speelt hier volop mee in het slachtofferframe. Het ‘rechtsere geluid’ dat de krant ooit vertegenwoordigde is hier ver te zoeken. In plaats van feiten benoemen, context bieden of balans aanbrengen, wordt Krispijn direct weggezet als fout en bizar. Terwijl hij nota bene zélf in een vervolgtweet uitlegt dat zijn opmerking een ironische reflectie was op Gül's eigen stijl.

De hypocrisie druipt er vanaf. Als een links-activistische columnist een harde sneer uitdeelt, noemen ze het “kritisch engagement.” Doet een journalist van Ongehoord Nederland hetzelfde, dan is het “ongepast” of “gevaarlijk.” Tja, selectieve verontwaardiging is ook een vorm van journalistiek – maar dan wel in dienst van het kartel.

Het is precies zoals Krispijn terecht opmerkt: Lale Gül mag anderen seksualiseren, kleineren en uitdagen, maar als je haar een spiegel voorhoudt, dan breekt de hel los. Dit soort dubbele standaarden moet je niet laten passeren. Humor, ironie en scherpe taal horen bij het publieke debat – óók als ze uit onverwachte hoek komen. En óók als ze Gül raken.

Laat één ding duidelijk zijn: echte bedreigingen, geweld en intimidatie horen nergens thuis. Maar daar had dit niets mee te maken. Dit was een online sneer – een reactie in dezelfde toon die Lale Gül zelf al jaren hanteert. Wie dat niet aankan, moet misschien eens in de spiegel kijken voordat ze op Twitter en in talkshows klaagt over ‘de dorpsgekken met een telefoon.’