Waarom Trumps nucleaire deal met Iran een strategische blunder dreigt te worden

Iran belooft – weer eens – geen kernwapens te maken en geen hoogverrijkt uranium op te slaan. Klinkt mooi, maar het regime in Teheran heeft een trackrecord van liegen, bedriegen en verstoppen. Denk aan het nucleaire archief dat Israël in 2018 uit Teheran stal: keihard bewijs dat Iran ondanks eerdere deals doorging met zijn kernwapenambities. Trump weet dit, maar als hij gokt op ‘papieren garanties’ zonder ijzersterke controles, is het niet alleen naïef, maar ronduit roekeloos. Dit is geen diplomatie – dit is wishful thinking met een geopolitieke kater als gevolg.

Iran is niet zomaar een land; het is de hoofdsponsor van Hezbollah, Hamas, de Houthi’s en talloze sjiitische milities. Dat is geen bijzaak, maar de kern van Teherans buitenlandse politiek. Trump roept wel dat Iran moet stoppen met terreursteun, maar als hij vervolgens deals sluit zonder die eis af te dwingen, is het lege retoriek. Door sancties te versoepelen zonder Iran’s ideologische agenda aan te pakken – namelijk regionale dominantie en de vernietiging van Israël – geeft hij het regime precies wat het wil: legitimiteit en ademruimte.

Wie betalen de prijs van deze deal? De miljoenen Iraniërs die gebukt gaan onder een wreed, onderdrukkend regime. Elke keer dat het Westen sancties verlicht of onderhandelt, krijgt de islamitische dictatuur zuurstof om te overleven. De protesten van Iraanse vrouwen en jongeren schreeuwen om steun, niet om deals die hun onderdrukkers rijker maken. Trumps eerdere “maximum pressure”-beleid bracht het regime economisch aan de rand. Waarom nu terugkrabbelen? Dat is niet alleen een strategische misser, maar een dolk in de rug van het Iraanse volk.

Laten we duidelijk zijn: vrede in het Midden-Oosten begint met het einde van het ayatollah-regime. Dat kan van binnenuit, maar dan moeten Iraniërs steun krijgen – moreel, financieel, of zelfs via stille diplomatie en cyberoperaties. Israël, de VS en Arabische bondgenoten hebben de middelen om dit te faciliteren. Het is riskant, maar de val van het regime is geen westerse droom; het is een realistisch doel dat onvermijdelijk is als we de moed tonen om het te steunen. Het gaat hier om wereldvrede. En wie kan hier niet tegen zijn?

Trump wil geen oorlog, en dat is logisch. Maar vrede koop je niet door een regime te paaien dat leeft van onderdrukking en terreur. Deze deal dreigt een strategische blunder te worden, verpakt als diplomatiek succes. Iran wint tijd, bouwt verder aan zijn kernprogramma, voedt zijn proxies, en het Westen kijkt de andere kant op. De enige juiste koers is steun aan het Iraanse volk, niet aan hun onderdrukkers. Appeasement is geen vrede; het is uitstel van een veel groter conflict.