Carrièrevrouw zielig voor mannen en vrouwen

Voor het overgrote deel van de vrouwen is een carrière tegenwoordig heel belangrijk. Het aantal vrouwen met ambitie is het aantal ambitieuze mannen overstegen. Wie is hier nu echt beter van geworden? De vrouw niet en de man al helemaal niet. Die vrouwelijke carrièredrang is kunstmatig en zorgt alleen maar voor frustraties. 

Vrouwen leerden van de feministen dat ze er alleen toe doen als ze qua carrière en beloning hun man voorbijgestreefd zijn. Een vrouw die genoegen neemt met een deeltijdbaan of - o gruwel! - het full-time moederschap, is een onmondig minderwaardig wezen die met haar laffe gedrag niet alleen zichzelf, maar haar hele soort geweld aan doet.

Al deze polemische theorie heeft echter niet kunnen bewerkstelligen dat de vrouw zich van haar huiselijke taken gekwijt heeft. Een ware vrouw voelt zich verantwoordelijk voor het huis en de kinderen, wat lijdt tot een schier-ondoenlijke dubbeltaak, die alleen maar in frustratie kan uitmonden.

Maar minstens even moeilijk is deze situatie voor de man. Waar hij vroeger de trotse kostwinner was en met zijn professie het hele gezin aanzien gaf, heeft hij nu zuchtend dit podium verlaten. Nu moet hij op zijn één, twee of drie papa-dagen in de week zich vermaken met theedoeken en poepluiers en kan daarbij beter de aanblik van de spiegel vermijden.  

En heeft dit nu bijgedragen aan ons aller levensgeluk? Nauwlijks - getuige de talloze frustraties die te kennen geven dat de professionele gelijkheid tussen mannen en vrouwen nog altijd niet is bereikt.

Die gelijkheid zal er misschien komen als we allen verworden zijn tot een androgyne eenheidsworst. Maar dat lijkt me nu niet bepaald iets dat we zouden moeten nastreven. Geef de man zijn trots en de vrouw haar rust terug door minder dwingend en kunstmatig te streven naar een carrièrevrouw.