Ebru Umar en de overwinning van, voor en door doorzetters

Je kunt je er iets bij voorstellen. Wat moet het ongelooflijk moeilijk zijn geweest om tegen haar zin vast te zitten in Turkije, wetende dat ze weleens een gevangenisstraf kon krijgen vanwege haar kritiek op de Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Zoiets is ongelooflijk zwaar.

Opvallend genoeg liet Ebru zich echter niet uit het veld slaan door de rechtszaak tegen haar. Ze deed geen stap terug, en nam geen woord terug van haar kritiek. Sterker nog, ze deed er op Twitter in de dagen na haar eerste aanhouding nog een paar stapjes bovenop, wat dan ook resulteerde in nog meer toevoegingen aan haar zaak.

Desalniettemin bleef ze doorgaan. Ze bleek Turkije bekritiseren, en met name losgaan op de Nederturkjes die aangifte tegen haar hadden gedaan.

Daardoor kon het twee kanten op: de Turkse overheid kon haar tot voorbeeld stellen en zo hard mogelijk bestraffen, of men kon de zaak tegen haar gaan beschouwen als een hoofdpijndossier, zeker nu de kritiek vanuit de Nederlandse politiek niet mals was en zowel onze minister-president als de minister van Buitenlandse Zaken zich ermee bemoeiden. En dat is om nog maar te zwijgen over de negatieve pers die Turkije over zich heen kreeg in Nederland.

Ebru legt vandaag uit aan Metro, de krant waarvoor ze een column schrijft:

Er zijn ongetwijfeld mensen die dachten dat Ebru er beter aan had gedaan om te zwijgen na haar arrestatie, maar ik denk dat haar onverzettelijkheid eraan bijgedragen heeft dat Turkije haar uiteindelijk liet gaan. Het werd namelijk echt een hoofdpijndossier voor Ankara: de kritiek bleef maar groeien, en Ebru bleef maar doorgaan. Het resultaat was dat heel Europa, en zeker heel Nederland, genoeg kreeg van de Turkse president en hem ervan beschuldigde een autocraat te zijn... en erger.

Blijkbaar had Ankara daar nu wel genoeg van: de imagoschade was te groot. En dus mocht Ebru gisteravond dan eindelijk op het vliegtuig stappen om veilig terug te keren naar Nederland, waar ze weer kan gaan en staan waar ze wil.

Kortom, het was een (deels door haar zelf opgezette) reddingsactie van, voor en door doorzetters; mensen die niet opgeven als ze onder druk komen te staan, maar er zelfs nog een schepje bovenop doen.