The Ballad of the Green Paper

Griekenland geeft het goede voorbeeld, in tegenstelling tot bijvoorbeeld Frankrijk en ook Nederland, is daar voor het eerst sinds jaren een begrotingsoverschot. Spanje, een ander zorgenkindje, ziet na jaren van krimp de export toenemen. Barosso zegt het, Van Rompuy zegt het, heer Bommel zegt het. Ook Ierland is van het bailout infuus af. We kunnen de toekomst met optimisme tegemoet zien. Nog even de bankentest en dan verder de groei in. Bailouts zullen niet meer nodig zijn, het ESM kan veilig worden opgedoekt (80 hoogbetaalde medewerkers daar overbodig, scheelt weer flink in de kosten).

Waarom duikt dan nu ineens weer die roep om eurobonds op? Die zijn toch niet meer nodig nu zelfs Griekenland een overschot heeft. Ik zeg eurobonds, maar dat is in feite een beetje vulgaire wijze om de Stability Bonds aan te duiden, want zo heten ze. De eurozone heeft inmmers het Stability and Growth Pact, de EMU streeft naar stability en die is nu dus bereikt, dus die stability bonds zouden nu overbodig zijn. Waarom dan zelfs Dijsselbloem die ze warm aanbeveelt.

Zit er dan bij al die groei een addertje onder het gras? Is het niet alles goud wat er blinkt?

Er zijn veel apocriefe geschriften over die Stability Bonds maar er is maar één bijbel die we moeten volgen: the Green Paper van 23 november 2011 van de Europese Commissie vervaardigd in opdracht van het Europees Parlement.

Dat paper licht ons voor over de "joint-and-several-liability for all or parts of the associated debt servicing costs implying a corresponding pooling of credit risk". In mensentaal Gezamenlijke en verschillende aansprakelijkheid (=poen, poen) voor de kosten van het obligaties uitgeven met het daaraan verbonden gezamenlijk dragen van de risico's. Dat laatste is het addertje (nou ja, ratelslang) onder het gras. De bedoeling is het "alleviate tension in the sovereign debt market" oftewel de spanning in de overheids schulden markt te verlichten.

Iets verder wordt dat wat duidelijker: "high yield member states could benefit from the stronger creditworthiness of the low yield members". High yield member states zijn de staten die een hoge rente moeten betalen voor hun leningen en de low yield member states betalen minder. De sterkste schouders dragen dus de zwaarste lasten (waar hoor je dat toch steeds ook?). Natuurlijk zijn er de bekende voorwaarden (vanaf het begin van de eurozone met de voeten getreden, maar steeds weer als een litanie herhaald) "substantially reinforced fiscal surveillance and policy coordination to avoid harmful macroeconomic imbalances." Dus behoorlijk versterkte fiscal bewaking en coordinatie van de politieke lijnen om schadelijke macroeconimische balansverstoringen te voorkomen. In gewone taal betekent dit, dat men de voorwaarden aan de laars lapt. Dat is al vanaf het Verdrag van Maastricht tot op de dag van vandaag gebeurd. Die voorwaarden worden verder uitgewerkt met allerlei condities die nooit nagekomen zijn. Maar één ding wordt duidelijk gezegd (en de aandachtige lezer weet dat dit nu in het heden hartstochtlijk wordt ontkend): er is een wijziging van de verdragen voor nodig.

Dan worden er drie varianten van dat joint-and-several-liability verhaal gegeven de een nog verder gaand dan de ander. Daarover volgende keer wat meer, alsook over wat kanttekeningen van die voorspoed in Griekenland en Spanje voor degenen die meer in cijfers dan in het geschreven woord geloven..

Morgen deel 2.