-Arash Mashadi- De mythe van de ‘superrijken’

Iedere keer als er een camera draait in Den Haag, klinkt het weer: “de superrijken moeten eindelijk eerlijk meebetalen!” Het is de lievelingsleus van partijen als GroenLinks-PvdA en D66. Ze verkopen het als sociale rechtvaardigheid, maar in werkelijkheid is het niets anders dan misleidend populisme. Want laten we eerlijk zijn: de echte superrijken in Nederland zijn op één hand te tellen – en die ontspringen de dans.

Wie zijn die zogenoemde superrijken? Families met miljarden, verborgen trustkantoren en slimme fiscale constructies. Denk aan een paar grote vermogende dynastieën die belastingvrij door de wereld opereren. Dáár komt geen Haagse maatregel bij in de buurt. Zelfs als dat wel het geval was, dan nog is dat onvoldoende.

Maar GroenLinks-PvdA en D66 roepen al jaren dat ze juist deze groep willen aanpakken. Mooie praatjes voor de bühne, maar ze weten dondersgoed dat het niet lukt. En dus verleggen ze de belastingdruk naar een heel andere groep: de middenklasse en de gepensioneerden die gewoon hun hele leven hard gewerkt hebben.

Neem het nieuwe box 3-stelsel. Onder het mom van eerlijk belasten wordt daar spaargeld en pensioen gestraft. Een echtpaar dat zuinig heeft geleefd, het huis heeft afgelost en een buffer van een paar ton heeft opgebouwd, betaalt ineens meer belasting dan ooit.

Of kijk naar de pensioenfondsen: hogere belastingen en onzekere hervormingen drukken niet de superrijken, maar de leraar, de agent en de verpleegkundige die hun hele leven premie hebben betaald.

En GroenLinks-PvdA? Die roept dat dit nodig is voor de “solidariteit”. D66? Die juicht mee, terwijl ze weten dat de miljardairs met hun fiscale constructies er geen cent door missen

Het is smerig populisme: de belofte dat de “miljardairs eindelijk gaan bloeden”, terwijl in de praktijk de gewone burger wordt uitgeknepen. De middenklasse wordt gepresenteerd als superrijk, puur om extra geld uit hun zak te trekken.

Dit beleid heeft niets te maken met eerlijkheid. Het is een politiek rookgordijn, een goedkope truc om stemmen te winnen en tegelijk de staatskas te vullen over de rug van mensen die hun verantwoordelijkheid namen en spaarden voor later.

Zolang politici als Jesse Klaver en Rob Jetten blijven schermen met de mythe van de “superrijken”, moeten we één ding begrijpen: ze bedoelen níet de steenrijke elite met hun trustkantoren, maar jou. De huiseigenaar, de spaarder, de gepensioneerde.