-Column Dr. Gert Jan Mulder- Baudet vs Bontebal: wie durft de toekomst in handen te nemen?

Thierry Baudet is een provocateur pur sang. Een man die liever Plato citeert dan partijpunten opsomt, en die het publieke debat opschudt met grootse, metafysische vragen over identiteit, cultuur en soevereiniteit. Hij heeft lak aan de regeltjes van het Binnenhof en zijn politieke stijl is er één van confrontatie, ironie en intellectueel vuurwerk.

Henri Bontebal daarentegen is de hoegenaamd nette jongen die sommigen graag als buurman hebben. Hij spreekt niet in beelden, maar in beleidsnota’s. Zijn kracht ligt in degelijkheid, in het afvinken van dossiers, in zijn expertise op het gebied van energie en klimaat. Hij wil helemaal geen cultuurstrijd voeren – hij wil het land draaiende houden. In die zin is hij geen politicus, maar een systeembeheerder die met enige tegenzin de rol van partijleider op zich nam. Er zijn enkele overeenkomsten met de weinig tot de verbeelding sprekende Balkenende.

Baudet weet zijn aanhang te enthousiasmeren, vooral onder jonge mensen die zich afkeren van het gevestigde narratief. Hij spreekt een taal die elders niet meer gehoord wordt: over beschaving, over grenzen, over de tragiek van het moderne leven. Maar zijn grootste kracht – het buitenstaanderschap – is ook zijn zwakte geworden. Door uitspraken over corona, Rusland en het “kwaad” van de globalistische elite, heeft hij zichzelf in de hoek gezet van de politieke scherpslijpers. Zijn Kamerfractie is gedecimeerd, zijn medestanders zijn vertrokken, en het brede publiek kijkt eerder met argwaan dan met bewondering. Of kijken veelal niet omdat Baudet door de main stream media al 4 jaar in een cordon sanitaire werd gezet en nergens meer wordt gevraagd. 

Bontebal daarentegen oogst lof in kringen die verlangen naar kalmte, redelijkheid en herstel. Maar of dat genoeg is? Zijn profiel blijft bleek. Zijn taal mist vuur. Zijn partij – ooit een van de grote pijlers van de Nederlandse democratie – hangt nog altijd tussen irrelevantie en reanimatie.

De ironie is dat Baudet de vernieuwer was, en Bontebal nu als vernieuwer wordt gepresenteerd. Maar Bontebal belooft herstel door gehoorzaamheid aan het systeem, terwijl Baudet juist het systeem zelf wil afbreken om iets nieuws te bouwen. Bontebal spreekt de taal van compromissen, Baudet die van het conflict. De één is manager, de ander is denker. De één wil stabiliteit, de ander visie. Het is geen vraag wie er gelijk heeft – het is een vraag waar de kiezer nog ontvankelijk voor is.

In een politiek klimaat dat gekenmerkt wordt door wantrouwen jegens de elite, globalisering en bestuurlijke arrogantie, is het maar de vraag of de nieuwe messias van het CDA voldoende aantrekkingskracht heeft om mensen werkelijk te bewegen. Misschien heeft Nederland, na jaren van technocratisch bestuur, geen behoefte aan nóg een degelijke ingenieur, maar aan iemand die – hoe controversieel ook – een verhaal durft te vertellen dat buiten de lijntjes kleurt.

En in dát opzicht is Thierry Baudet, ondanks alles, nog altijd uniek. En hoogst noodzakelijk.