-Dr. Gert Jan Mulder- Milei’s eerste jaar: indrukwekkende hervormer met gebreken die hem fataal kunnen worden
Toen Javier Milei op 10 december 2023 werd beëdigd als president van Argentinië, was hij niet alleen de eerste libertariër die een groot en complex land als Argentinië ging besturen. Hij was ook de eerste zelfverklaarde anarcho-kapitalist die zijn leer in praktijk mocht brengen. Met een sabelzwaai tegen het ‘kaste-systeem’ en een monetaire oorlog tegen de Centrale Bank zette hij zichzelf neer als revolutionair in een tijdperk van technocraten en derivaten.
De resultaten van zijn eerste regeringsjaar mogen er zijn. Inflatie daalde van een catastrofaal vooruitzicht van 300% naar 1,5% per maand in mei 2025. Voor het eerst in tientallen jaren is er een primair begrotingsoverschot. De armoede, officieel gemeten, daalde van 57% naar 35%. Een ongekende bezuiniging van 15% van het BBP op overheidsuitgaven werd gerealiseerd zonder hyperinflatie of sociale implosie. Dat is, macro-economisch gezien, een tour de force.
Toch zijn er ernstige kanttekeningen.
1. De arrogantie van Milei: een strategisch risico
In een recent interview met La Nación (juni 2025) verklaarde Milei dat zijn regering “de beste is in de geschiedenis van Argentinië”, zelfs beter dan die van Menem en Cavallo begin jaren ’90. Zulke uitspraken ondermijnen zijn geloofwaardigheid. Zelfverheffing mag dan tot zijn stijl behoren, maar politieke overmoed is een gevaarlijk virus. Het publieke vertrouwen in hervormers is fragiel, zeker als de bezuinigingen pijn doen.
2. Macroeconomisch succes, maar micro-economische schade
De macro-indicatoren tonen herstel, maar onder de motorkap kraken en piepen veel sectoren. De belastingdruk in Argentinië is, ondanks Milei’s retoriek, nog steeds de hoogste van de OESO. Exportheffingen zijn slechts tijdelijk verlaagd en gaan nu weer richting 33%. Dat is moordend voor concurrentievermogen.
Sectoren zoals horeca, toerisme en MKB-bedrijven die geen toegang hebben tot internationale markten of dollars, worden zwaar getroffen. Wat begon als een noodzakelijke correctie van een overgewaardeerde peso, is doorgeslagen naar een situatie waarin Argentinië plotseling “veel te duur” is geworden — zonder overgangsperiode. Het land is voor veel buitenlanders onbetaalbaar geworden, terwijl binnenlandse consumptie is ingestort. Dat is niet vol te houden, hoe elegant je het ook theoretisch verpakt.
3. Het probleem van Milei’s communicatie
Milei houdt van economische theorie. Hij citeert Hayek, Bastiat, Friedman en zelfs de Oostenrijkse School alsof het wapens zijn in een intellectuele oorlog. In zijn laatste televisie-interview gebruikte hij academisch jargon dat voor 95% van zijn publiek onnavolgbaar is. Dat is geen leiderschap. Dat is een les economie op universitair niveau, zonder inlevingsvermogen.
Wie wil leiden, moet het volk meenemen. Wie denkt indruk te maken met termen als “non-aggression principle” of de “subjectieve waardetheorie”, overschat zijn publiek of onderschat de praktijk. Het grootste gevaar voor Milei is dan ook niet zijn beleid, maar zijn persoonlijkheid.
⸻
Slotbeschouwing
Milei verdient krediet. Zijn hervormingen zijn broodnodig, moedig en — in de context van Argentinië — historisch. Maar de kans dat hij zijn revolutionaire programma duurzaam verankert, hangt af van iets wat in geen enkel economieboek staat: karakter.
Bescheidenheid, geduld en verbinding zijn nodig om bruggen te bouwen met een gekneusd land. Milei kan geschiedenis schrijven, of een voetnoot worden. De keuze ligt nog altijd bij hem.
Ga verder met lezen
Dit vind je misschien ook leuk
Laat mensen jouw mening weten