-Mark Jongeneel- NSC’s mislukte experiment: Tijd om Omtzigts partij op te doeken

NSC begon als een belofte. Pieter Omtzigt, de held van de Toeslagenaffaire, zou Den Haag opschudden. Met zijn aantekeningenboekje en zijn eeuwige frons zou hij het kartel aan de schandpaal nagelen. Twintig zetels in de Tweede Kamerverkiezingen van 2023 leken een mandaat voor verandering. Maar wat kregen we? Een moeizame formatie, een wankele coalitie met PVV, VVD en BBB, en een partij die bij de eerste de beste hobbel implodeerde. De coalitie viel begin juni 2025 uit elkaar na ruzies over migratiebeleid, en NSC bleef achter als een stuurloos wrak. Van Hijum denkt nog steeds dat NSC het “vertrouwen in de overheid kan herstellen”. Van Hijum, kijk om je heen: jullie zíjn het probleem geworden.

Laten we het over Pieter Omtzigt zelf hebben. De man die Nederlanders een stem beloofde, maar in plaats daarvan een eindeloos juridisch geneuzel leverde. Hij was de luis in de pels, maar blijkt nu een tandeloze tijger. Omtzigt wil de Grondwet herschrijven, maar durft geen premier te leveren. Hij stelt 73 eisen aan een coalitie, maar weigert kleur te bekennen. Zijn politiek is een stapel rapporten zonder conclusie, een debat zonder oplossing. Nederland snakt naar een leider die knopen doorhakt, maar Omtzigt blijft hangen in werkgroepen en notities. Het is pijnlijk om te zien: de man die het systeem had kunnen breken, is nu zelf een radertje erin.

En dan die wankelmoedigheid. NSC praat rechts, maar handelt links. Ze roepen over “bestuurscultuur” en “checks and balances”, maar zwijgen als het gaat om de echte problemen: ongecontroleerde migratie, stijgende lasten, een middenklasse die wordt uitgeknepen, en een woke-ideologie die onze kinderen indoctrineert. Waar is de visie? Waar is de ruggengraat? NSC is een partij die alles wil zijn, en daardoor niets is. Een schijnoppositie in een net pak, precies wat het kartel nodig heeft om de status quo te handhaven.

Wat wil NSC nou eigenlijk? Het partijprogramma is een verzameling vage frases over “menselijke maat” en “institutioneel vertrouwen”. Klinkt mooi, maar het zegt niets. Geen woord over de culturele erosie die Nederland verscheurt, de soevereiniteit die we aan Brussel hebben verspeeld, of de linkse waanzin die ons onderwijs en media domineert. NSC is een bureaucratisch klankbord, geen alternatief. En Van Hijum’s optimisme dat NSC “de mensen in huis heeft” om het vertrouwen te herstellen? Dat is wishful thinking. De partij is een chaos van interne strijd en vertrekkende prominenten, met Pieter Omtzigt die in april 2025 al de handdoek gooide en Nicolien van Vroonhoven die weigerde lijsttrekker te worden. Wat blijft er over? Een lege huls.

Laten we het beestje bij de naam noemen: NSC is geen oplossing, het is afleiding. Een rookgordijn waarachter het Haagse kartel zijn gang kan gaan. Terwijl Nederland zucht onder migratie, wooncrisis en belastingdruk, deelt NSC juridische nota’s uit en roept het om meer debat. Maar met debat los je geen crisis op. Met debat hou je het systeem in stand. Nederland heeft een harde correctie nodig: minder migratie, lagere lasten, en een einde aan de woke waanzin. NSC biedt niets van dat alles. Het is een partij voor de vergaderzaal, niet voor de toekomst.

Pieter Omtzigt heeft zijn kans gehad. Hij had de man kunnen zijn die Nederland wakker schudde, maar hij koos voor getreuzel en papieren correctheid. Zijn persoonlijke drama – de Toeslagenaffaire – leverde hem een gunfactor, maar die is nu op. NSC is geen partij met bestaansrecht, het is een mislukt experiment dat Nederland alleen maar tijd heeft gekost. Eddy van Hijum mag dan geloven in een doorstart, maar de realiteit is keihard: NSC heeft niets bereikt en zal niets bereiken.

Het is tijd om de stekker eruit te trekken. Laat Omtzigt terugkeren naar zijn boekenkast, waar hij zich het prettigst voelt. Geef Nederland terug aan partijen die wél durven te vechten voor een betere toekomst. Want één ding is zeker: NSC is niet de oplossing, het is het probleem.