-Rob Kern- Hamas is de oorzaak, niet Israël – tijd voor helderheid

Israël wordt wereldwijd steeds weer bekritiseerd om haar oorlog tegen Hamas. De internationale verontwaardiging richt zich vrijwel uitsluitend op de situatie in Gaza, waarbij het Israëlische leger wordt beschuldigd van genocide. Er zijn demonstraties in allerlei landen, mensen schreeuwen leuzen over mensenrechten, maar zelden gaat het over de ware oorzaak van deze oorlog.

Men lijkt gemakzuchtig te vergeten dat het Hamas was die op 7 oktober 2023 een ongekende en brute aanval uitvoerde op Israëlisch grondgebied. Daarbij werden 1.200 onschuldige burgers op gruwelijke wijze vermoord, vrouwen verkracht, kinderen levend verbrand, en meer dan 200 mensen – onder wie vrouwen, kinderen en bejaarden – als gijzelaars meegenomen naar Gaza. Deze Israëlische gijzelaars zitten daar nog steeds, vaak in onmenselijke omstandigheden. Maar in de internationale media blijft het oorverdovend stil over hun lot.

In plaats daarvan hameren commentatoren en demonstranten op de vermeende ‘disproportionaliteit’ van de Israëlische reactie. Alsof het aantal doden bepaalt wie gelijk heeft. Men beweert dat 1.200 Israëlische doden niet opweegt tegen de 40.000 Palestijnse slachtoffers, een getal dat overigens door Hamas zelf wordt verspreid en dus allesbehalve betrouwbaar is. Maar zelfs als het cijfer zou kloppen: wat zegt dat dan?

De essentie van deze oorlog is niet getalsmatig. De vraag die gesteld moet worden is: hoeveel raketten mag een land op een ander land afschieten voordat het zich verdedigt? Eén? Tien? Honderd? Welnu: Hamas heeft sinds 2006 meer dan 35.000 raketten op Israëlisch grondgebied afgevuurd – veel daarvan op willekeurige burgerdoelen. En dat alles vaak vanuit scholen, ziekenhuizen en woonwijken in Gaza, precies waar Hamas zich schuilhoudt en opereert. Het gebruikt zijn eigen bevolking als menselijk schild en voedt het lijden dat het vervolgens voor propagandadoeleinden exploiteert.

De simpele, vaak misleide protestganger op straat heeft geen idee waar het werkelijk over gaat. Men ziet de beelden van verwoesting, maar begrijpt niets van de context. Men wil vrede, maar is blind voor wie die vrede onmogelijk maakt.

De geschiedenis leert dat oorlog soms de enige uitweg is. Toen Japan in de Tweede Wereldoorlog weigerde zich over te geven, wierp de VS twee atoombommen. Was dat mooi? Nee. Was het noodzakelijk om een eind te maken aan een fanatieke en dodelijke oorlog? Ja. En ook na de nederlaag van nazi-Duitsland werd het regime ontmanteld. Niemand pleitte ervoor om de SS of de Gestapo in stand te houden als ‘politieke partij’. Waarom zou dat bij Hamas wel het geval zijn?

Hamas streeft openlijk de vernietiging van Israël na. Zolang die ideologie niet wordt verslagen, is echte vrede onmogelijk. Israël heeft dan ook geen andere keuze dan deze oorlog voort te zetten tot Hamas opgeeft of definitief wordt uitgeschakeld. Zelfs al zullen mensen blijven protesteren, misleid door een eenzijdige media en valse cijfers – de waarheid is dat Israël deze oorlog niet kiest, maar opgelegd krijgt.

Wie werkelijk vrede wil, moet de bron van het geweld benoemen. En die bron is Hamas.