Wooncrisis dwingt duizenden naar vakantiehuis

Dit is het gevolg van een diepgewortelde, door de overheid veroorzaakte wooncrisis. Jaar na jaar is er te weinig gebouwd, zijn regels verstrengd en is de koop- en huurmarkt kunstmatig vastgezet door politiek geklungel en ideologische luchtkastelen. Mensen worden nu gedwongen te overleven in vakantiehuisjes, alsof het normaal is in een welvarend land als Nederland.

Officieel is permanent wonen in een recreatiewoning verboden. Maar wat moet je dan, als een betaalbare huurwoning onvindbaar is, een koopwoning onhaalbaar, en wachttijden oplopen tot tien jaar of meer? Mensen zoals Madelon Smith, die letterlijk geen woning kunnen krijgen, worden opgejaagd als criminelen omdat ze in hun eigen vakantiehuis durven te slapen.

Gemeenten zetten handhavers in die auto’s tellen, kentekens noteren en bewoners binnen zes weken het bos insturen. En waarvoor? Omdat de overheid haar kerntaak – zorgen voor voldoende woningen – compleet heeft verzaakt.

Demissionair minister Mona Keijzer wil nu een tijdelijke legalisering: wie al vóór 16 mei 2024 in een recreatiewoning woonde, mag daar mogelijk de komende tien jaar blijven. Een noodgreep, geen oplossing. Want zelfs dit lapmiddel stuit op verzet van gemeenten en provincies. Die vrezen “verlies van recreatieve functie” en “verwachtingen die niet kunnen worden waargemaakt.”

Alsof het erger is dat vakantieparken iets minder toeristen trekken, dan dat tienduizenden Nederlanders geen dak boven hun hoofd hebben.

De Vereniging van Nederlandse Gemeenten (VNG) toont hier opnieuw waar haar prioriteiten liggen: ambtelijke capaciteit, plattelandsvoorzieningen, recreatieve belangen. Maar waar is de menselijke maat? Waar is het besef dat het hier gaat om echte mensen, gezinnen, ouderen, jongeren, die geen kant meer op kunnen?

Terwijl ministers de mond vol hebben over bestaanszekerheid en ‘het volk niet in de steek laten’, krijgen gewone Nederlanders te horen dat hun woningkeuze “ongepast” is. In werkelijkheid is er geen keuze. Er is enkel overleven. En dat overleven gebeurt op plekken die ooit als vakantieoord dienden. Niet omdat men wil recreëren, maar omdat de wooncrisis geen uitweg meer biedt.

Het kabinet wijst naar gemeenten, gemeenten wijzen terug naar het rijk, en ondertussen loopt het aantal permanente bewoners op vakantieparken elke maand verder op. Wie nu nog spreekt over handhaving, recreatieve functies of ambtelijke drukte, heeft niets begrepen van de realiteit waarin tienduizenden mensen dagelijks verkeren.

De overheid heeft jarenlang roofbouw gepleegd op de woningmarkt. Te weinig gebouwd. Te veel regels. Te hoge belastingen. Te veel migratie, te weinig visie. Het gevolg: mensen worden verjaagd uit steden, dorpen, uit hun eigen provincie, en moeten genoegen nemen met een vakantiehuisje aan de rand van een bos, waar de bushalte een kilometer verderop ligt en hulpdiensten er niet eens kunnen parkeren.

Dat dit anno 2025 nodig is in een van de rijkste landen ter wereld, is een diepe schande. En het wordt nog schrijnender als mensen die zich proberen te redden, ook nog eens worden bestraft voor hun vindingrijkheid en doorzettingsvermogen.

Het debat over legalisering van wonen op vakantieparken is geen ruimtelijke discussie, maar een sociale crisis. Het feit dat het kabinet dit als “tijdelijke maatregel” presenteert, bevestigt slechts hoe wanhopig de situatie is geworden. Nederland zit zó diep in een door de overheid veroorzaakte woonnood, dat vakantieparken nu fungeren als laatste levenslijn.

Een fatsoenlijk woonbeleid begint met erkennen dat dit geen “oplossing” is, maar een symptoom van jarenlang falen. Het is tijd voor echte bouwdrift, afbraak van bureaucratie, en herstel van de menselijke maat. Want wie in een vakantiehuis moet wonen om niet op straat te belanden, is geen overtreder – maar een slachtoffer van het systeem.