BBB’er Vermeer fileert linkse zwijgcultuur: “Als je het niet benoemt, los je niets op”

“Als je een probleem niet wilt erkennen, ga je het ook nooit oplossen.”

En welk probleem wordt structureel genegeerd? De oververtegenwoordiging van bepaalde groepen bij (seksuele) misdrijven. Vermeer: “Dat moeten we gewoon kunnen benoemen. Anders zijn we met dit land echt verloren.”

En hij windt er geen doekjes om: dit is geen zogenaamd ‘mannenprobleem’, zoals de wokies ons willen doen geloven, maar een keihard immigratieprobleem. Punt uit.

Al jaren worden we overspoeld met deugcampagnes als “Wij eisen de nacht op”, die na tragedies zoals de moord op Lisa de schuld breed uitsmeren over “alle mannen” of “de samenleving.” Maar de cijfers vertellen een ander verhaal.

Of het nu gaat om geweldsmisdrijven, straatroven of seksueel geweld: bepaalde migrantengroepen zijn disproportioneel vertegenwoordigd. Kijk naar de recente steekpartijen in Rotterdam of de groepsverkrachtingen in andere steden – keer op keer komen de daders uit dezelfde hoek.

Maar o wee als je dat hardop zegt. Dan ben je meteen een racist of een populist. Vermeer doorbreekt die zwijgcultuur.

En het is precies die nuchterheid die Vermeer zo verfrissend maakt. Geen gelikte oneliners, geen woke-praatjes over inclusiviteit, maar gewoon de realiteit benoemen.

Hij zei het glashelder: “Als je het niet benoemt, kun je het niet aanpakken.”

Het structureel wegkijken bij de achtergrond van daders laat niet alleen slachtoffers in de steek, maar vergroot ook de problemen. Politici en media blijven hangen in politiek correcte praatjes, terwijl de criminaliteitscijfers om een eerlijke aanpak schreeuwen.

Dit is geen oproep tot haat, zoals de linkse kerk meteen zal roepen. Dit is een oproep tot realisme.

Vermeer vraagt niet om mensen over één kam te scheren, maar wel om de feiten onder ogen te zien. De oververtegenwoordiging van bepaalde migrantengroepen in misdaadstatistieken is geen complottheorie – het is een harde realiteit, zwart op wit in rapporten van het CBS en de politie.

Toch verschuilen de bestuurders zich liever achter wollige termen als “sociaal-economische factoren” of “systemisch onrecht.” Daarmee wordt de olifant in de kamer opnieuw genegeerd.

Henk Vermeer verdient lof voor zijn moed. In een tijd waarin waarheid spreken steeds riskanter wordt, is hij een zeldzaam baken van gezond verstand.

Want laten we eerlijk zijn: zolang we de problemen niet durven benoemen, lossen we ze nooit op. En dan, zoals Vermeer zegt, is dit land echt verloren.