CDA saboteert streng asielbeleid: partij kiest opnieuw voor bureaucratie boven burgers

Henri Bontenbal, de man die het liefst elke dag in de spiegel kijkt om te zien hoe “fatsoenlijk” hij nog is, zet opnieuw de hakken in het zand. Hij vindt dat er nog “een paar dingen niet deugen.” Met andere woorden: de rem gaat erop. We moeten nóg langer wachten. Op nóg meer overleg. En ondertussen blijft Nederland stikken in de gevolgen van een asielcrisis die allang onhoudbaar is geworden.

Volgens Bontenbal “wil het CDA graag de asielwetten over de streep trekken.” Wat hij bedoelt: we willen dat het lijkt alsof we meedoen, terwijl we alles saboteren.

Hij wil het tweestatusstelsel koppelen aan een EU-pact dat pas volgend jaar juni in werking treedt. En voor de duidelijkheid: dat is een pact waar de Europese Unie zélf nog niet weet of het werkt. Ondertussen draait de migratiemachine in Nederland op volle toeren. Onze voorzieningen kraken, gemeentes staan met de rug tegen de muur, en dezelfde club die decennialang niets deed – het CDA – speelt nu weer vertragingsspelletjes.

Bontenbal zegt zelf:

Inderdaad Henri – je bent geen knip voor de neus waard. Want wie de belangen van het volk ondergeschikt maakt aan bureaucratische wensdromen uit Brussel, hoort geen stem in Den Haag te hebben.

De CDA-leider durft zelfs nog te schermen met “zorgen bij de IND.” Diezelfde IND die de boel al jaren niet op orde heeft, mede door de slapte van regeringen waar het CDA zélf in zat. En nu zou die organisatie ineens leidend moeten zijn in het bepalen wanneer wetten in werking mogen treden? Laat me niet lachen.

Geert Wilders noemde Bontenbal een “slappeling” – en dat is nog vriendelijk geformuleerd. Want wie wetten afzwakt, tegenhoudt of vertraagt die zijn ontworpen om Nederland weer controle over haar grenzen te geven, maakt zich schuldig aan bewuste obstructie van herstel.

Nederland heeft niets aan partijen die doen alsof ze meewerken, maar ondertussen de kraan openhouden. Wat we nodig hebben, zijn politici die durven kiezen. Die nee durven zeggen tegen eindeloze instroom. Die geen tijd meer verspillen aan Brusselse bureaucratie, maar durven handelen in het belang van hun eigen bevolking.

Het CDA is die partij niet. Het is de partij van “maar”, van “mits”, van “niet nu”. En daarom verdient het CDA ook geen enkele steun van kiezers die hun land terug willen.