Erik de Zwart wil kiesdrempel van 5% – maar snapt niets van democratie

Pardon? Wat een arrogante, wereldvreemde en ronduit antidemocratische uitspraak. Alsof alleen grote partijen met logge apparaten en communicatie-afdelingen nog een legitiem geluid vertegenwoordigen. Alsof het in de Kamer gaat om "alles kunnen behappen", in plaats van principes verdedigen, machthebbers controleren en vergeten geluiden laten horen.

Erik de Zwart – dj, zakenman, mediapersoonlijkheid – denkt blijkbaar dat de Tweede Kamer een soort directievergadering is waar alleen de grote jongens mogen meepraten. Maar wie een beetje politieke geschiedenis kent, weet dat het juist de kleinere partijen zijn die dossiers boven water halen, misstanden aan de kaak stellen, en de gevestigde macht het vuur aan de schenen leggen.

Zonder de SGP, FVD, PVV, BBB, JA21 of zelfs Bij1, waren er talloze debatten nooit gevoerd. Dan had niemand het gehad over referenda, stikstofpaniek, het klimaatdictaat, het toeslagenschandaal, coronamaatregelen of EU-centralisatie. Het zijn kleine fracties die zich niet laten afleiden door baantjesjacht, coalitiedeals of lobbykantoorpolitiek.

En dát wil Erik de Zwart dus uitvlakken.

Een kiesdrempel van 5 procent betekent in de praktijk dat alleen partijen met enorme budgetten, tv-tijd en establishmentsteun nog kans maken op een zetel. Precies het type partijen dat al decennia het land naar de afgrond regeert. Denk VVD, D66, CDA, PvdA/GL – u weet wel, de club die woningnood, immigratie-explosie en energiearmoede veroorzaakt heeft.

Wat Erik de Zwart voorstelt is een afsluiting van het parlement voor nieuwkomers, dwarsdenkers en principes. Hij wil rust, voorspelbaarheid en ‘orde’ – maar vergeet dat juist die orde heeft geleid tot stagnatie, bestuurlijk onvermogen en groeiende kloof tussen burger en politiek.

Dat er ‘chaos’ is in Den Haag, komt niet door het aantal partijen, maar door gebrek aan moed en visie bij de grote blokken. Door het jarenlang uitstellen van hervormingen. Door het afknijpen van debat. Door de vervlechting van media, lobby en partijbelangen. Als De Zwart écht ballen had, zou hij dáár zijn pijlen op richten.

Maar nee. In plaats daarvan kiest hij voor gemakkelijk populisme in pak: weg met de kleintjes, laat de groten het onderling regelen. Kortom: meer Rutte-politiek. En we weten allemaal waar dat toe geleid heeft.

De Zwart mag dan zijn “oplossing” presenteren als redelijkheid, maar in werkelijkheid is het niets anders dan elitarisme vermomd als structuurvoorstel. DDS gelooft juist in vertegenwoordiging voor élke stem – ook als die niet binnen de lijntjes van Hilversum, Den Haag of WEF past.

Want als kleine partijen verdwijnen, verdwijnt tegenmacht. En als tegenmacht verdwijnt, is er geen democratie meer – alleen een toneelstuk.