Extreemlinkse ledengolf: PvdA-GroenLinks groeit na haatmotie Israël

Laten we eerlijk zijn: dit is niet zomaar een politieke ontwikkeling. Dit is een ideologische machtsgreep van een beweging die zich heeft losgezongen van elke realiteitszin. Onder leiding van Frans Timmermans, die inmiddels klinkt als een activist in plaats van een staatsman, beschuldigde de partij Israël openlijk van genocide en oorlogsmisdaden. Een democratische bondgenoot, notabene. Het Iron Dome – een verdedigingssysteem tegen raketten van Hamas en Iran – moet volgens GroenLinks-PvdA nu ook worden geblokkeerd. Het gevolg? Een geweldige instroom van radicale aanhangers die deze haatpolitiek van harte toejuichen.

Op het congres in Nieuwegein werd niet alleen Israël aangevallen. Ook het verleden van de eigen partijen moest eraan geloven. Alles wat nog zweemde naar redelijkheid – de pragmatische erfenis van Wim Kok, het zoeken naar balans tussen markt en overheid – werd ritueel verbrand. 93 procent van de aanwezigen stemde voor een “schaamteloos linkse” koers. De term “onbeschaamd links” werd zonder gêne geproclameerd alsof het een geuzentitel is.

En dat levert dus geen daling, maar een stijging van het ledenaantal op. Wat zegt dat over de staat van het Nederlandse linkse denken? Dat we te maken hebben met een beweging die niet de nuance, maar de extreme provocatie beloont. Hoe feller de uitspraken, hoe groter de aanhang. Wie zich afvraagt hoe het mogelijk is dat linkse partijen ondanks hun destructieve ideeën nog leven, krijgt hier het antwoord: ze hebben hun redelijke kiezers ingeruild voor fanatieke activisten.

De groei van GroenLinks-PvdA laat zien dat een nieuw gevaar aan de horizon is verschenen. Niet in de vorm van tanks of bommen, maar in de vorm van ideologische zelfhaat, cultuurrelativisme en selectieve verontwaardiging. Israël wordt aangevallen, Hamas' misdaden stil gezwegen. Democratieën worden verguisd, tirannieën gerelativeerd. De eenzijdigheid is stuitend, en nu blijkt dat juist dít discours nieuwe leden trekt, moeten we concluderen dat het geweten van links volledig verdwenen is.

De zogeheten “sociale meerderheid” waar Timmermans over spreekt, blijkt in de praktijk een extreemlinkse minderheid die zich enorm luidruchtig weet te manifesteren. De stille meerderheid van Nederlanders – nuchter, praktisch, democratisch – wordt langzaam maar zeker overschreeuwd door een radicale minderheid met een overweldigend moreel superioriteitscomplex.

De boodschap aan rechts Nederland is helder: de tegenstander radicaliseert, dus wij moeten wakker worden. De tijd van meebuigen is voorbij. We hebben partijen nodig die pal staan voor onze bondgenoten, voor vrijheid, voor veiligheid – en die zonder aarzelen de linkse waanzin blootleggen. De PVV, FVD en SGP (maar met name FVD; de enige partij die écht pal tegen het kartel staat) verdienen in deze strijd maximale steun, want zij zijn het laatste bastion tegen deze golf van extremisme die zich vermomt als progressieve politiek.

Timmermans mag dan blij zijn met zijn “opsteker”, maar Nederland moet zich ernstig zorgen maken. Want wat vandaag nog een congresmotie is, kan morgen beleid worden. En dan is het te laat.