Femke Wiersma klaagt over ‘seksisme’ bij kritiek – maar haar beleid faalt

Kortom: veel emotie, weinig inhoud. Veel rook, nauwelijks vuur.

Femke Wiersma blikt met spijt terug op haar tijd als BN’er-in-opbouw bij Boer zoekt Vrouw. Dat ze eraan meedeed toen ze 25 was, vindt ze nu onhandig. Maar niet omdat het haar afleidde van een serieuze loopbaan – nee, vooral omdat anderen haar er zogenaamd dom door vinden.

Kom op. Je hebt er zelf voor gekozen om je leven op televisie open en bloot te gooien. Dan kun je niet jaren later piepen dat je er nu kritiek op krijgt. En wie die uitzendingen terugkijkt ziet het: dit is geen vrouw die toevallig even haar gezicht liet zien. Ze zocht de spotlights actief op.

En nu? Nu zit ze in het kabinet en voert ze beleid waar Nederland de rekening voor betaalt.

De echte giller in het interview? Haar verontwaardiging over het woord koppig. Ze vindt het een seksistisch label. Serieus. Terwijl ze zelf openlijk zegt geen krimp van de veestapel te willen doorvoeren – een noodzakelijke maatregel die elke nuchtere agrariër snapt – klaagt ze vervolgens dat ze wordt weggezet als ‘tegenwerkend’ en ‘koppig’.

Maar Femke, je bent koppig. Je hebt belangrijke maatregelen tegengehouden. Je weigerde om verder te kijken dan de randen van je politieke bubbel. Daar mag je op aangesproken worden. Dat heet democratie. Niet seksisme.

Door iedere vorm van kritiek als “vrouwvijandig” af te doen, ondermijn je juist de positie van vrouwen in de politiek. Je maakt van kritiek een taboe, van debat een mijnenveld. En dat terwijl de echte probleemstelling juist schuilt in jouw gebrekkige dossierkennis, politieke onhandigheid en populistische onwil.

In het interview etaleert Wiersma zichzelf als een no-nonsense vrouw die huizen verbouwt, vier kinderen opvoedt en haar pumps bij Vinted koopt. Hartstikke sympathiek, leuk voor een realityshow – maar wat zegt dit over haar rol als bestuurder?

Het stikstofdossier? Ontploft. De landbouwtransitie? Vastgelopen. Vertrouwen van boeren? Gedaald. Juridische tik op de vingers? Meerdere keren.

En ondertussen probeert ze dit te verhullen met sentimentele anekdotes over haar jeugd, een gestorven grootmoeder, en dat ze “zelf haar haar niet kan föhnen”. Dit is geen bestuurskracht – dit is PR zonder inhoud.

Dat Wiersma zichzelf nu weer op de kieslijst wil zetten is veelzeggend. Ze zegt dat het geen doel op zich is, maar je voelt aan alles: ze wil door. Ondanks alle missers, ondanks de chaos, ondanks het gebrek aan visie. En dat is niet in het belang van Nederland – dat is in het belang van Femke Wiersma.

De vraag is: wat hebben we aan een minister die weigert verantwoordelijkheid te nemen, kritiek afdoet als seksisme, beleid frustreert en tegelijk zucht naar publieke erkenning? Het antwoord: helemaal niks.

Femke Wiersma heeft het geprobeerd. Ze heeft met hakken in de stal gelopen, ze heeft de microfoons gezocht en ze heeft – dat moet gezegd – zich opgeworpen als boegbeeld van de agrarische sector. Maar leiderschap is geen kwestie van hakken of pumps. Het is visie, verantwoordelijkheid en resultaten leveren.

Als je daar op faalt, dan krijg je kritiek. En terecht. Dat wegzetten als ‘seksisme’ is niet alleen lui, het is schadelijk. Het maakt van politiek een theatervoorstelling en van bestuur een slachtoffercompetitie.

Nederland verdient beter.