Jacobi stapt boos uit PvdA – maar waar was ze al die jaren?

Politiek•23 jun , 10:00

Lutz Jacobi, voormalig Kamerlid en jarenlang gezicht van de PvdA, heeft haar partijkaart doorgeknipt. Aanleiding: het beschamende congres van GroenLinks-PvdA, waar partijprominenten werden weggejoeld en de beruchte motie-Piri werd omarmd – een motie die de levering van verdedigingsmiddelen aan Israël onmogelijk moet maken.

Volgens Jacobi was dit het moment dat “haar ziel werd geraakt.” De partij had volgens haar de redelijkheid verloren. En ze zegt met een “zwaar gemoed” dat ze niet meer bij zo’n partij wil horen.

Maar de vraag die meteen opkomt: waar was Lutz Jacobi de afgelopen decennia?

Selectieve verontwaardiging: Israël is de grens, Nederland niet?

Jacobi spreekt van moreel leiderschap, partijcultuur en fatsoen. Maar waar was haar morele kompas toen de PvdA jarenlang de poorten wijd openzette voor massa-immigratie, waardoor inmiddels Nederlandse Joden niet meer veilig over straat durven?

Toen synagogen beveiliging nodig hadden?
Toen Joodse scholen onder bewaking kwamen?
Toen antisemitisme in Amsterdam explodeerde?

Geen publieke verontwaardiging van Jacobi. Geen opzegging van het lidmaatschap. Geen morele grens overschreden.

Maar nu het over Israël gaat – een staat aan de andere kant van de Middellandse Zee – ineens wordt de maat vol genoemd. Dat ruikt naar hypocrisie.

(Artikel gaat verder onder deze oproep) 👉 Steun DDS in de strijd voor een écht rechts Nederland! Rekeningnummer: NL95RABO0159098327 t.n.v. Liberty Media ✅ Doneer direct via BackMe en ontvang elke dag een gratis column in je inbox (die we niet op DDS konden publiceren omdat die te controversieel was) Link: https://dds.backme.org

De PvdA hielp decennia lang mee aan de afbraak van Nederland

Laten we het geheugen even opfrissen. De PvdA was:

Voorstander van open grenzen.
Motor achter islamisering van wijken.
De partij die kritiek op immigratie wegzette als racistisch.
Verdediger van de multiculturele utopie – tegen beter weten in.

En Jacobi? Die zat erbij. Stemmen tegen? Nooit. Openlijk afwijzen? Nooit. Verantwoordelijkheid nemen? Geen spoor van.

Pas nu, wanneer Israël in het vizier komt van haar partij, komt de verontwaardiging. Alsof het pas telt als het niet in de Schilderswijk gebeurt, maar in Tel Aviv.

“Als mensen je op straat aanspreken…”

Jacobi zegt dat ze zich niet meer kan verantwoorden tegenover mensen op straat. Maar de echte vraag is: waarom kon ze dat tot nu toe wél?

Waarom geen gewetenswroeging over de manier waarop haar partij jarenlang de belangen van gewone Nederlanders, Joden incluis, heeft verraden? Waarom geen schaamte over de verpaupering, de onveiligheid, de radicalisering – mede veroorzaakt door PvdA-beleid?

Het antwoord is pijnlijk duidelijk: principes gelden pas als het over Israël gaat.

Te laat, te selectief, te makkelijk

Lutz Jacobi krijgt nu applaus van media en partijcritici omdat ze “de eer aan zichzelf houdt.” Maar laten we eerlijk zijn: ze was decennialang deel van het probleem. En nu ze het zelf niet meer kan aanzien, wil ze geen verantwoordelijkheid dragen.

Ze vertrekt. Maar haar stilte over álles wat eraan voorafging – dat blijft. En dat is precies waarom mensen het vertrouwen in de politiek verliezen. Niet omdat ze niks zeggen, maar omdat ze alleen iets zeggen als het hen persoonlijk raakt.