Jan Dijkgraaf fileert Jan Paternotte: ‘Wat dóe jij nou eigenlijk tegen Poetin?’

Wat begon als een zoektocht naar een reactie van D66 op de gruwelijke beelden uit Syrië eindigde in een vernietigende analyse van een ijdele D66’er die meer bezig is met Twitter-likes dan met daadwerkelijke impact.

De aanleiding? Een draadje dat Jan Paternotte – in het Engels, jawel – op Twitter plaatste. Daarin drijft hij cynisch de spot met mensen die “Poetin verdedigen”. Paternotte somt zogenaamd vijf “voordelen” van wonen in Rusland op, in een stijl die doet denken aan een slechte late-night monoloog.

Dijkgraaf fileert het draadje met chirurgische precisie. Hij wijst op de kansloze pretentie van Paternotte dat zijn Engelstalige opstelletje internationale tractie zou krijgen. “Na vier dagen is je bericht nog geen 7900 keer bekeken, 115 keer geliked en 41 keer geretweet,” schrijft Jan. “Ik bereik als eenvoudige stukkiestikker uit Eesterga al meer met een foto van het station in Heerenveen.”

Pats. Voltreffer.

Wat vooral stoort – en terecht – is dat D66 en Paternotte doodsstil blijven over de wanpraktijken van het zogeheten “nieuwe regime” in Syrië. Een regime dat vorig jaar nog door Rob Jetten werd bejubeld, en dat met EU-geld werd gepamperd. Maar nu er gruwelijke beelden opduiken van martelingen, onderdrukking en wreedheden?

Geen letter. Geen tweet. Geen post.

Dijkgraaf noemt het zoals het is: “Zolang er geen joden afgezeken kunnen worden, onderbreekt Robbie ‘de grote vakantie’ niet voor een social mediapost. No Jews, no news, hè.”

Dat is keihard. Maar het is waar.

Het legt de selectieve verontwaardiging van links bloot. Als het ze politiek uitkomt, staan ze op de barricades. Maar als de feiten niet in hun deug-narratief passen? Dan blijft het verdacht stil.

En dan komt de klap op de vuurpijl: Dijkgraaf herinnert de lezer aan Paternotte’s enige “daad van verzet” tegen Poetin: hij ging een keer patat bakken in Oekraïne, samen met schrijver Tommy Wieringa. Dat was het. Dat moest Poetin doen beven in zijn Kremlin-bunker.

Het is een perfecte illustratie van de holle symboolpolitiek van partijen als D66. Grote woorden, weinig daden. Veel retoriek, nul resultaat. Of zoals Jan het schrijft: “Dat zal ‘m leren, die Poetin!”

Het briefje is niet alleen een sneer naar Jan Paternotte, maar een aanklacht tegen alles waar D66 voor staat: kosmopolitisch geneuzel, morele superioriteit, en totale disconnectie met de realiteit. Ze schrijven stukjes, ze spelen internationale diplomaatje op X, maar ondertussen leveren ze niets – behalve frustratie en verdeeldheid.

D66 is de partij die wil deugen voor de bühne, maar ondertussen geen millimeter vooruitgang boekt op thema’s als veiligheid, geopolitiek of internationale mensenrechten. Ze doen zich graag voor als wereldburgers, maar vergeten hun eigen achtertuin schoon te houden.

Het briefje van Jan is, zoals zo vaak, meer dan satire. Het is een spiegel die feilloos laat zien hoe hol, opgeblazen en zinloos de Haagse communicatie van mensen als Jan Paternotte is geworden.

Een draadje hier, een patatkraam daar – maar ondertussen blijven de echte schurken ongestoord hun gang gaan. En zolang dat de tactiek blijft van D66, is er maar één conclusie mogelijk:

Ze deugen niet. Ze dóén niets. En ze worden – terecht – uitgelachen.