Vlogmoeders verdienen grof geld over rug van hun kinderen – en niemand grijpt in

Laat je niks wijsmaken: dit gaat niet om een onschuldige familiefoto op vakantie. Dit gaat om commerciële samenwerkingen, uitgekiende marketingstrategieën en forse geldstromen. Jonge kinderen – soms nog peuters – worden schaamteloos opgevoerd als levende reclamepoppen. En de overheid? Die kijkt toe.

In sommige gevallen, zoals bij de Bellinga’s, blijkt dat video’s waarin kinderen in zwemkleding te zien zijn, verdacht veel vaker bekeken worden. Je hoeft geen cynicus te zijn om te begrijpen wat daarachter zit. Het internet zit vol duistere figuren, en deze beelden – onwetend online geslingerd door hun eigen ouders – zijn een goudmijn voor mensen met zieke bedoelingen.

Het wordt nog schrijnender wanneer je beseft dat deze kinderen hier geen enkele zeggenschap over hebben. Ze kunnen geen “nee” zeggen. Ze begrijpen de gevolgen niet. Ze hebben geen stem, alleen een camera op hun gezicht en een moeder of vader die op likes jaagt.

Demissionair staatssecretaris Jurgen Nobel noemt het “een nieuwe vorm van kinderarbeid”. Klinkt goed. Maar vervolgens stelt hij dat Instagram Stories moeilijk te reguleren zijn “omdat ze na 24 uur verdwijnen”. Excuseer? Sinds wanneer is technische vluchtigheid een excuus om weg te kijken bij kinderuitbuiting?

Het is simpel: wie kinderen inzet voor commerciële doeleinden, moet daar verantwoordelijk voor gehouden worden. Punt. Zolang er geen harde handhaving komt, zullen deze momfluencers blijven doorgaan met het vermarkten van hun kinderen.

Psychologen luiden de noodklok. Kinderbreinen zijn kwetsbaar. De impact van permanente online zichtbaarheid is nog nauwelijks te overzien. De parallel met kindsterren als Macaulay Culkin is pijnlijk: ontspoorde levens, trauma’s, gebroken relaties.

En het wordt alleen maar erger. In een tijdperk waarin AI elk beeld kan hergebruiken, manipuleren of verspreiden, is de schade die deze ouders aanrichten niet tijdelijk, maar blijvend. Hun kinderen worden niet beschermd, maar geofferd op het altaar van clicks en euro’s.

Het verhaal van Vincent van der Lans – vader van twee kinderen die tegen zijn wil commercieel worden ingezet op social media – laat zien hoe weerloos je als ouder kunt zijn. De rechter gaf zijn ex-geliefde gelijk. Waarom? Omdat "één ouder de risico’s goed inschatte.” Een juridische farce van jewelste.

Dat dit als legitiem wordt bestempeld is ronduit krankzinnig. De enige juiste inschatting is: stop hiermee. Nu. De risico’s zijn enorm. De belangen van het kind worden compleet ondergesneeuwd door de wens van mama om nog een samenwerking binnen te slepen met een luiermerk of vakantiepark.

We moeten stoppen met doen alsof dit onschuldig is. Influencen met kinderen is géén vorm van moderne opvoeding of ondernemerschap. Het is ordinair winstbejag over de rug van minderjarigen.

Marketingexperts, psychologen, zelfs voormalige influencers trekken aan de bel. En wat doet de politiek? Die mompelt over zorgvuldige trajecten en laat de industrie haar gang gaan. Ondertussen blijft het aantal kinderen dat permanent online staat stijgen. Alsof het normaal is.

Wat we hier zien is geen liefdevol gezinsleven, maar een industrie van kindermishandeling verpakt in pastelkleuren en Instagramfilters. Als een arbeider in Bangladesh een kind inzet voor productiewerk, schreeuwt de wereld moord en brand. Maar als een Nederlandse moeder hetzelfde doet via een iPhone en een samenwerking met Pampers, dan noemen we het ‘inspirerend’.

Dat is ziek. Dat moet stoppen. En dat kan alleen als wij als samenleving – én als politiek – eindelijk de kinderen centraal zetten, in plaats van de camera.