Jan Dijkgraaf haalt snoeihard uit naar pro-Hamas-kliek

Wat Dijkgraaf vervolgens doet, is met chirurgische precisie de schijnheiligheid, selectieve verontwaardiging en het morele narcisme van deze Kamerleden ontrafelen. Het resultaat is een briefje dat viral gaat, en terecht.

Of het nu Kati Piri van GroenLinks/PvdA is, Jan Paternotte van D66, Christine Teunissen van de Partij voor de Dieren of Derk Boswijk van het CDA: allemaal proberen ze elkaar te overtreffen in wie het hardst “genocide!” kan roepen richting Israël. Met grote woorden, emotioneel geladen tweets en vooral: geen enkele nuance.

Jan Dijkgraaf houdt deze Kamerleden genadeloos de spiegel voor. Want ja, natuurlijk gebruikten ze allemaal Twitter om hun morele verontwaardiging te uiten. En ja, datzelfde Twitter is gebouwd op servers en infrastructuur die deals hebben met... Israël. Maar zoals Dijkgraaf fijntjes opmerkt: “Daar kijken jullie natuurlijk lafjes van weg.” Want ja, Twitter is nog steeds een onmisbaar instrument om de achterban te pleasen met ingestudeerde deugtweets.

Het mooiste — of hardste — moment in het briefje is de vergelijking die zowel Benjamin Netanyahu als Ursula von der Leyen maken: over een muis en een olifant die samen over een brug lopen. De brug kraakt onder het gewicht, en de muis zegt trots tegen de olifant: “Hoor ons eens stampen, hè?”

De implicatie is overduidelijk: de EU-politici en linkse Kamerleden mogen dan wel lawaai maken, maar zij zijn niets meer dan de muis die zich groot waant in de schaduw van geopolitieke reuzen. Of, zoals Dijkgraaf het subtiel formuleert: “Voor alle duidelijkheid: jullie zijn in deze reacties níet de olifant.”

Wat Dijkgraaf hiermee blootlegt, is dat de morele opwinding van links over Gaza zelden over mensenlevens gaat, maar alles met ideologie te maken heeft. Israël is fout, altijd en overal. Hamas, de club die op 7 oktober nog een gruwelijke terreurdaad pleegde waarbij baby's werden vermoord en vrouwen verkracht, wordt verzwegen of weggemoffeld. Alsof dat niet meetelt in het grotere plaatje.

Dijkgraaf stelt een simpele maar vernietigende vraag aan deze politici: waar is jullie verontwaardiging over Hamas? Over het feit dat zij zich achter burgers verschuilen, scholen gebruiken als wapenopslag en mensen als menselijk schild inzetten? Antwoord: nergens. Want dat past niet in het verhaal.

Het Briefje van Jan is precies wat dit land nodig heeft: een helder, vlijmscherp tegengeluid tegen het collectieve deuggehuil vanuit de Tweede Kamer. Dijkgraaf is niet bang om namen te noemen, hypocrisie aan te wijzen en het publiek eraan te herinneren dat je met loze kreten op Twitter geen vrede bewerkstelligt — laat staan rechtvaardigheid.

De linkse Kamerleden spelen een toneelstuk, en Dijkgraaf schuift het gordijn opzij. Wat we dan zien, is niet moedig verzet tegen onrecht, maar moreel narcisme vermomd als mededogen.