Judith Uitermark: 'Spijt van samenwerking met PVV' – maar wél op plek 2 van NSC

Wat Uitermark in een uitgebreid interview met het AD laat zien is typisch voor de bestuurlijke elite waar NSC zich inmiddels duidelijk bij aangesloten heeft. Zelf ingenomen, moreel verheven en altijd met de beschuldigende vinger richting anderen — in het bijzonder de partij die nota bene het volk een stem gaf: de PVV.

Uitermark zegt “spijt” te hebben dat NSC überhaupt in een kabinet met de PVV is gestapt. Niet omdat dat politiek onverstandig was — integendeel, Nederland schreeuwde om een ruk naar rechts — maar omdat ze zich ongemakkelijk voelde. Omdat Wilders scherpe woorden gebruikte. Omdat de plannen voor een asielcrisis volgens haar “decreten” leken.

Kortom: de linkse framing heeft zijn werk gedaan, en Uitermark is erin meegegaan. Ze had de kans om beleid te maken, om werkelijk op te komen voor burgers, om de asielinstroom eindelijk te stoppen. Maar wat deed ze? Ze saboteerde. Van binnenuit. Ze gaf toe aan de regentenreflex. En nu is haar conclusie: het lag allemaal aan die nare Wilders.

Het zou lachwekkend zijn als het niet zo doorzichtig was.

Wilders noemde NSC de “Nederlandse Sabotage Club” – en Uitermark vindt dat stiekem “een compliment”. Dat zegt alles. Terwijl Nederland snakte naar daadkracht, hield NSC de handrem erop. Terwijl de PVV plannen maakte voor een echte asielstop, ging Uitermark dwarsliggen. En nu lacht ze erom. "We houden vast aan de inhoud", zegt ze. Maar wél alleen als het haar eigen gevoel streelt.

En als kers op de taart: als het niet conservatief genoeg is naar haar zin, dan hoeft ze Diederik Boomsma niet als lijsttrekker. De man met ruggengraat? Die wil ze niet. NSC moet “sociaal”, “inhoudelijk”, “niet zakelijk” blijven, vindt ze. Kortom: het moet weer braaf, grijs, bestuurlijk. Alsof Omtzigts hele “nieuwe sociale contract” bedoeld was om gewoon door te gaan met het oude karteldenken, maar dan met een iets andere verpakking.

NSC blijkt — opnieuw — niet de partij van hervorming, maar van vertraging. Niet de partij van de burger, maar van de bestuurskamer. Uitermark zegt het bijna letterlijk: “Ik wil wel op plek 2, maar dan moet de koers me bevallen.” Het gaat niet om het volk. Het gaat om haar eigen morele comfort.

En dat terwijl ze toegeeft dat NSC als “vangrail” fungeerde. Precies. Als rem. Als belemmering. Als blokkade op het beleid waar miljoenen Nederlanders op stemden. Het masker is afgevallen. Deze partij wil niet hervormen — deze partij wil vasthouden aan de status quo.

Judith Uitermark vertegenwoordigt geen nieuw sociaal contract, maar het oude politieke kartel in een nieuw jasje. Haar verwijten aan de PVV zijn vals, haar zelfbeeld overtrokken. De kiezers zouden haar juist moeten bedanken dat ze niet weer op een prominente plek komt.

Want zolang mensen als zij NSC vertegenwoordigen, is er maar één conclusie mogelijk: de Nederlandse Sabotage Club leeft nog steeds. En als het aan Uitermark ligt, doet die club na de verkiezingen gewoon vrolijk mee aan een nieuw kabinet dat weer beloftes maakt — en vervolgens alles blokkeert.

Laat dat niet gebeuren.