Kamer wil Israël aanpakken – maar kabinet blijft laffe “stapjes” zetten

Maar demissionair premier Dick Schoof en minister Veldkamp kwamen niet verder dan symbolische intenties. Alleen de extreemrechtse Israëlische ministers Ben Gvir en Smotrich zouden mogelijk op een sanctielijstje komen. Het associatieverdrag? Daar “is Europa nog niet aan toe.”

Het resultaat: meer diplomatiek gespin, nul daadwerkelijke actie.

Elke dag sterven tientallen, soms honderden Palestijnen – vaak burgers, vrouwen en kinderen – door directe aanvallen op hulpzones en vluchtkampen. Israël zegt “militaire doelen” te raken, maar onafhankelijke rapporten laten zien dat burgerdoelen stelselmatig worden getroffen. De wereld roept op tot een staakt-het-vuren.

Wat doet Nederland? “Wij nemen stapjes,” zegt Schoof. Jawel: kleine stapjes richting eindeloze besluiteloosheid. Terwijl de mensenrechten worden vertrapt, overlegt Den Haag of de koffie in Brussel fairtrade genoeg is.

Volgens Schoof kan Nederland niet alleen beslissen over het opschorten van het associatieverdrag met Israël – dat moet “in EU-verband”. Klassiek Haagse uitvlucht. Want dat betekent in de praktijk: we doen niets zolang Hongarije, Tsjechië of Duitsland tegen zijn.

Nederland kan en mág eigenstandig handelen. We kunnen de export naar illegale nederzettingen stopzetten. We kunnen verantwoordelijke Israëlische militairen de toegang tot Nederland weigeren. We kunnen diplomatieke druk opvoeren. Maar nee: dat is “te eenzijdig.” Liever blijft men onderdeel van de NAVO-lijn: alles slikken, niets zeggen.

Opmerkelijk genoeg steunt zelfs de VVD het sanctievoorstel tegen de extremistische ministers in Israël. Dat zegt alles over hoe ver achter de feiten dit kabinet aanloopt. Zelfs de partij van “onwankelbare steun aan Israël” voelt dat de maat vol is. Maar Schoof en co? Die houden zich gedeisd tot de volgende Europese top – in de hoop dat het nieuws dan weer ergens anders over gaat.

Wat zich afspeelt in Gaza is een humanitaire catastrofe. En Nederland, met al zijn diplomatieke pretenties, doet alsof het er niet is. De oppositie roept terecht om hardere maatregelen. Maar het kabinet? Wegkijken, doorschuiven, uitstellen.

Zolang dat zo blijft, is Nederland niet deel van de oplossing – maar onderdeel van het probleem.