Kartel woedend over ‘lek’ rond Lahlah, maar echte schande is haar dubbele burgemeesterssollicitatie

Maar wat iedereen in die kringen blijkbaar niét snapt: het probleem is niet dat iemand heeft gelekt. Het probleem is dat Lahlah op twee burgemeestersbanen aasde - in Delft én in Tilburg - terwijl ze tegelijkertijd op de kieslijst van GroenLinks-PvdA stond voor de Tweede Kamer.

Voor gewone Nederlanders is dit precies het soort gedrag dat het vertrouwen in de politiek sloopt. Een politica die zich laat presenteren als “gedreven volksvertegenwoordiger” blijkt ondertussen druk bezig te zijn haar volgende bestuurlijke baantje te regelen. Niet één, maar twee.

Dat ze daarna alsnog vrolijk in de Kamerbankjes zit, toont hoe vanzelfsprekend dat allemaal is in die wereld. Want in het kartel wordt niet gekozen uit roeping, maar uit carrièreplanning.

Eind vorige maand kwam al naar buiten dat Lahlah in de zomer had gesolliciteerd naar de burgemeestersfunctie van Tilburg. Nu blijkt dat ze óók haar oog had laten vallen op Delft. Beide sollicitaties mislukten - en dus schoof ze gewoon door naar de Tweede Kamer, als nummer twee op de lijst van GroenLinks-PvdA.

Toen het nieuws over Tilburg uitlekte, zei ze nog dat ze “binnen de partij had moeten overleggen” over haar sollicitatie. Maar dat blijkt vooral een poging tot schadebeperking: ze deed het gewoon nog een keer.

En wat zegt haar partijleider Jesse Klaver? Geen woord van afkeuring. Geen enkele politieke consequentie. De boosheid richt zich alleen op het lek - niet op de dubbele loyaliteit van hun eigen Kamerlid.

De provincie Zuid-Holland reageert alsof het hier om staatsgeheimen gaat. Commissaris van de Koning Kolff spreekt over “een strafbaar feit” en roept de Rijksrecherche erbij. Alsof het lekken van een sollicitatie erger is dan het feit dat een Kamerlid met dubbele agenda rondloopt.

De politieke en bestuurlijke klasse heeft het morele kompas volledig verloren. Ze verontwaardigen zich over de openbaring, niet over de inhoud. Het is de klassieke reflex van het kartel: niet de dader, maar de boodschapper krijgt de schuld.

Lahlah staat symbool voor een partij die voortdurend anderen de maat neemt, maar zelf geen enkele zelfreflectie toont. GroenLinks-PvdA predikt “integriteit” en “transparantie”, maar zodra één van hun eigen mensen iets doet dat riekt naar belangenverstrengeling, wordt de zaak afgedaan als een “privékwestie”.

Een Kamerlid dat zich bezighoudt met twee burgemeesterssollicitaties hoort zich af te vragen: Waar ligt mijn loyaliteit? Bij de burger of bij mijn carrière? Maar in het wereldbeeld van GroenLinks-PvdA is dat geen vraag. Daar is politiek een opstapje naar de volgende functie, liefst met ambtsketen.

De Haagse bubbel mag dan schande spreken van “het lek”, maar de gewone Nederlander ziet precies wat hier speelt. Een partijkader dat elkaar baantjes toeschuift, commissarissen die elkaar dekken, en politici die zich gedragen als sollicitanten op een banenmarkt voor bestuurders.

Wat Lahlah deed, is geen incident - het is de norm in het kartel. En zolang dat zo blijft, zal het vertrouwen in de politiek verder instorten.

Niet de Rijksrecherche moet in actie komen, maar de partij zelf. GroenLinks-PvdA zou Lahlah moeten aanspreken op haar gedrag, niet op het feit dat het publiek het nu weet. Zolang partijen hun eigen mensen blijven beschermen, blijft de kloof tussen politiek en burger alleen maar groeien.