‘Lof’ met een mes erin: Edith Schippers prijst Yesilgöz - en fileert haar tegelijk

Maar luister goed. Schippers zegt óók: “Er zijn dingen fout gegaan.” En dat Yesilgöz zich “weer moet herpakken.” Dat is geen steun. Dat is een verkapt rapportcijfer van een leraar die zijn leerling door de vingers ziet. Een klassieke VVD-methode: glimlachen terwijl je iemand politiek uitkleedt.

Binnen de VVD broeit het al weken. De partij zakt weg in de peilingen, de boodschap is onsamenhangend, en Yesilgöz maakt zich met elke draai ongeloofwaardiger.

Schippers weet dat als geen ander. Ze behoort tot de oude garde - het type VVD’er dat nog weet hoe macht werkt, maar ook hoe je rivalen subtiel onderuit haalt. Door Yesilgöz zogenaamd te prijzen, onderstreept ze eigenlijk wat iedereen binnen de partij fluistert: dat Dilan niet de controle heeft, en dat de campagne een puinhoop is.

Het is politieke ironie van de bovenste plank. Een compliment dat klinkt als steun, maar voelt als een dolk.

Wie de VVD een beetje kent, herkent dit patroon. Eerst verschijnen er “geruchten” over twijfel aan de leiding. Dan komen er zogenaamd neutrale uitspraken van partijprominenten. En uiteindelijk valt het doek.

Schippers’ woorden zijn geen toeval. Ze luiden de volgende fase in: de fase waarin de partijtop alvast afstand neemt van een leider die electoraal niet meer te redden is.

Haar boodschap is verpakt in beleefdheid, maar de betekenis is messcherp: “Dilan, we waarderen je inzet… maar het is niet genoeg.”

Binnen de VVD weten ze: zulke zinnen worden niet toevallig uitgesproken bij WNL, het vaste podium van de partij. Dat is gecoördineerd. Een signaal aan de achterban én aan Den Haag: maak je klaar voor een leiderschapswisseling als het misgaat bij de verkiezingen.

Wat het extra wrang maakt, is dat Yesilgöz midden in een overlevingsstrijd zit. Ze probeert haar partij bijeen te houden, roept dat ze een “centrumrechtse coalitie” wil, maar sluit ondertussen alle mogelijke partners uit - van PVV tot GL/PvdA.

Daardoor weet niemand meer waar de VVD voor staat. En dat is precies het moment waarop mensen als Edith Schippers zich melden. Niet om te helpen, maar om de contouren van een nieuw tijdperk te tekenen. Ze weten dat Yesilgöz politiek op is - en ze beginnen alvast met het herschrijven van de geschiedenis.

Dit soort “lof met bijsmaak” is dodelijker dan openlijke kritiek. Het vertelt de kiezer dat de partij haar eigen lijsttrekker niet meer serieus neemt. En het voedt het beeld van chaos, van een partij zonder richting en zonder overtuiging.

De VVD is haar leiderschap kwijt - niet alleen extern, maar intern. De oude machtsstructuren proberen de schade te beperken, maar ze vergeten één ding: het publiek prikt er doorheen. Iedereen ziet dat Schippers haar partijgenoot niet steunt, maar afschrijft - met een glimlach.

Edith Schippers’ “compliment” aan Dilan Yesilgöz is het politieke equivalent van een dolk in fluweel verpakt. Het klinkt vriendelijk, maar het is een genadeloze boodschap: de partijtop heeft haar vertrouwen verloren.

En daarmee wordt één ding pijnlijk duidelijk: de VVD is niet alleen de band met de kiezer kwijt, maar ook met zichzelf.