ChristenUnie-leider Mirjam Bikker wil vrijheid herdefiniëren: burgers moeten “liefhebben in plaats van denken”

Onder het mom van liefde, verantwoordelijkheid en “verbondenheid” wordt de individuele vrijheid - waar onze democratie op gebouwd is - ingeruild voor een moreel stelsel waarin burgers zich moeten voegen naar wat de uitgesproken linkse ChristenUnie als ‘goed’ bestempelt.

Bikker begint haar betoog met de stelling dat “onze vrijheid op het spel staat”. Ze verwijst naar geopolitieke spanningen, naar depressieve jongeren en naar het verlies van zingeving. Dat klinkt allemaal bezorgd, maar de oplossing die ze aandraagt is ronduit paternalistisch: vrijheid is volgens haar geen recht, maar een opdracht.

Wie bepaalt echter wat dat “goede” is? Juist: de overheid, geïnspireerd door haar links-nepchristelijke wereldbeeld. Vrijheid wordt zo niet iets dat de burger bezit - maar iets wat de overheid verleent, zolang je je netjes gedraagt en binnen de morele kaders blijft.

Dat is geen vrijheid, dat is een vorm van morele betutteling.

In haar essay zegt Bikker dat ze af wil van wat ze “negatieve vrijheid” noemt - de vrijheid om zelf keuzes te maken, zonder dwang van de staat. Ze stelt dat echte vrijheid pas bestaat binnen “sociale relaties” en “gemeenschappen”. Mooie woorden, maar in de praktijk is dat precies de taal waarmee linkse partijen al decennialang meer overheidsmacht verpakken als “solidariteit”.

In feite komt haar “vrijheidskompas” neer op het volgende: burgers zijn niet te vertrouwen met echte vrijheid. Ze moeten gestuurd worden, opgevoed worden door politici; in het gareel gehouden worden door een overheid die zich baseert op een zogenaamd hoger moreel doel.

Let wel, dit moet dus gedaan worden door dezelfde politici die in hun eigen privéleven uitgesproken immoreel zijn, corrupt, en onbetrouwbaar.

De ChristenUnie wil bepalen wat “goede vrijheid” is. Dat zie je in alles wat Bikker schrijft. Het is een klassiek patroon: de partij die zegt dat ze de mens wil beschermen, eindigt met het beperken van zijn vrijheid. 

Wie vrijheid koppelt aan linkse goedkeuring, opent de deur naar censuur, sociale controle en uiteindelijk dwang.

Bikker beschuldigt “rechtspopulisten” ervan vrijheid te vernauwen tot “afbraak” - maar haar eigen visie is nog beperkter. Zij wil namelijk bepalen wie die vrijheid “waardig” is. Wie het niet met haar morele kaders eens is, wie kritisch is op massa-immigratie, op Brusselse macht of op klimaatdwang, wordt weggezet als iemand die “angst en boosheid” verspreidt.

Zo verandert haar pleidooi voor “verbinding” in een verkapte oproep om afwijkende meningen te marginaliseren.

De ChristenUnie heeft altijd moeite gehad met de ruwe, echte vrijheid van meningsuiting. En dit essay bewijst opnieuw waarom: de partij vertrouwt de burger niet, maar de overheid wel. Blijkbaar zijn gewone mensen niet te vertrouwen, maar worden mensen opeens engeltjes als ze voor de overheid werken.

Vrijheid betekent niet dat we allemaal hetzelfde denken of dezelfde waarden aanhangen. Vrijheid betekent dat we mogen verschillen - en dat de overheid zich daarbuiten houdt. Dat is precies wat partijen als de ChristenUnie, D66 en GroenLinks niet kunnen verdragen: een samenleving waarin burgers zélf nadenken en zélf bepalen wat goed is.

Echte vrijheid vraagt geen kompas dat ons vertelt wat we moeten voelen of geloven. Ze vraagt juist een overheid die afstand houdt.

Wat Mirjam Bikker “een christelijk-sociaal vrijheidskompas” noemt, is in feite een politieke poging om de burger weer onder toezicht te plaatsen van een zedelijk gezag. Een overheid die bepaalt wat “goede vrijheid” is, beperkt vrijheid tot gehoorzaamheid.

Nederland heeft geen nieuwe morele gids nodig vanuit de overheid. Nederland heeft behoefte aan een overheid die eindelijk ophoudt met opvoeden, moraliseren en beleren - en die burgers weer serieus neemt als vrije mensen.

Wie dat opvoeden en moraliseren dan wel moeten doen? Daar hebben we nou de kerk voor.