Maarten van der Weijden heeft gelijk: man is geen vrouw in de sport

En daar valt niets op af te dingen. Een geboren man blijft fysiek een man. Meer spiermassa, groter longvolume, meer explosieve kracht. Het idee dat je zo iemand ‘vrouwenrechten’ verleent door hem tegen biologische vrouwen te laten strijden is volstrekt absurd – en ronduit onrechtvaardig tegenover vrouwen die jarenlang hebben getraind om op het hoogste niveau te presteren.

Het transactivisme heeft de sportwereld al jaren gegijzeld. Onder het mom van inclusiviteit worden vrouwen letterlijk en figuurlijk uit hun eigen competities geslagen. In atletiek, zwemmen, wielrennen en vechtsporten zijn talloze voorbeelden bekend van biologische mannen die prijzen, records en podiumplaatsen afpakken van vrouwen.

En wat krijgen die vrouwen te horen als ze protesteren? “Transfobie.” “Haattaal.” Terwijl ze gewoon opkomen voor hun recht op een eerlijke competitie. Van der Weijden heeft het lef om de waarheid uit te spreken. En dat zouden veel meer sporters moeten doen.

Maar natuurlijk, daar was Jesse Klaver weer – met zijn voorspelbare, wereldvreemde afleidingstactiek. In plaats van inhoudelijk in te gaan op de vraag of vrouwensport beschermd moet worden tegen biologische mannen, begint hij te jammeren dat het gesprek niet over Gaza gaat.

Zorgelijk dat het hierover gaat, en niet over Gaza, aldus Klaver.

Pardon? Dus vrouwen die hun sport verliezen aan biologische mannen is ineens geen onderwerp meer waard? Dus de aantasting van de rechten van de helft van de wereldbevolking moet wijken voor Klavers morele stokpaardjes? Dat is niet alleen ontwijkend – het is onbeschoft.

De feiten zijn onweerlegbaar. Biologisch mannen hebben – ook na transitie – structurele fysieke voordelen. Dat is geen mening, maar keiharde wetenschap. Toch durven veel politici het niet te zeggen. Te bang voor de translobby. Te bang om gecanceld te worden.

Het is dan ook verfrissend dat een sporter als Van der Weijden wél het lef heeft. Hij spreekt voor de duizenden vrouwelijke sporters die niet durven of mogen zeggen wat ze voelen: dat ze worden uitgesloten in hun eigen categorie.

De essentie van sport is eerlijkheid, gelijkheid en competitie op gelijke voorwaarden. Zodra je dat opgeeft, is het geen sport meer, maar een politiek toneelstuk. Transvrouwen horen simpelweg niet thuis in vrouwencategorieën – net zoals mannen en vrouwen in het algemeen op fysiek vlak niet identiek zijn.

Dat erkennen is geen haat. Het is realiteit. En wie die negeert, verraadt de sport, de waarheid én de vrouw.

Jesse Klaver laat met zijn reactie zien hoe ver de politiek is afgedwaald van de realiteit. Voor hem is het schijnbaar “zorgelijk” dat we praten over de rechten van vrouwen in sport. Zijn hoofd zit zo diep in internationale ideologieën, dat hij het Nederlandse debat liever ontwijkt dan eerlijk voert.

Maar dat debat móét gevoerd worden. Want als zelfs de sport wordt gecorrumpeerd door politieke waanzin, blijft er niets meer over wat nog eerlijk is.

Van der Weijden heeft gelijk. En Klaver? Die speelt een andere wedstrijd – ergens in z’n hoofd.