Mona Keijzer verdedigt draai: saboteert PVV-amendement en praat statushouders weer voorrang toe

Waarom? Omdat het volgens haar slecht geschreven is. Omdat ook een Amerikaan die hier al twintig jaar woont erdoor benadeeld zou worden. En omdat het anders “sneuvelt bij de rechter.”

Met andere woorden: Mona Keijzer draait de feiten om en maakt van een historische overwinning voor Nederlanders op de woningmarkt een juridische haarkloverij die alleen één doel dient: de statushouders beschermen.

Iedereen ziet wat hier gebeurt. Keijzer verschuilt zich achter juridische haarkloverij en een vermeende dreiging van rechtszaken. Ze zegt: “Ik doe dit om statushouders géén voorrang te geven.” Maar ondertussen saboteert ze juist de wet die dat eindelijk regelde.

Dit is het klassieke kartelspelletje: beloof verandering, maar zodra er een doorbraak komt die Nederlanders écht helpt, trek je de stekker eruit.

De werkelijkheid: de PVV heeft een amendement binnengesleept dat eindelijk een einde maakte aan de voorrangspositie van statushouders. Maar Keijzer kon niet toestaan dat dit overeind bleef. En dus komt ze nu met juridische smoesjes.

Dit is een pijnlijke ontmaskering van BBB. De partij van Mona Keijzer claimde altijd de stem te zijn van de gewone burger, van boeren en van mensen buiten de Randstad. Maar nu blijkt dat ze in de kern exact hetzelfde doet als CDA en D66: kiezers iets beloven, maar in de praktijk de migratie-industrie beschermen.

Want laten we eerlijk zijn: welk probleem lost Keijzer hiermee op? Helemaal niets. Nederlanders blijven langer wachten op een woning. Statushouders krijgen opnieuw kans op voorrang. En de burger wordt wéér met lege handen achtergelaten.

Keijzer noemt het amendement van de PVV “slecht doordacht.” Dat is ronduit beledigend. Niet voor de PVV, maar voor de kiezers die allang zagen dat de woningmarkt kapotging door het voorrangsbeleid voor statushouders.

Het amendement was glashelder: Nederlanders eerst. Geen uitzonderingen, geen achterdeurtjes. Eindelijk rechtvaardigheid.

Keijzer maakt er nu een semantische discussie van over een hypothetische Amerikaan die hier al twintig jaar woont. Alsof dat relevant is. Alsof dat de reden is om een fundamentele stap richting gerechtigheid voor miljoenen Nederlanders te torpederen.

Het is een drogreden. En een grove belediging aan het adres van alle Nederlanders die al jarenlang achter het net vissen.

Wat Keijzer doet, is symbolisch voor hoe Den Haag al decennia opereert. Altijd weer wordt de burger in de steek gelaten. Altijd weer wordt er een argument gevonden waarom migranten of statushouders niet “te hard” aangepakt kunnen worden.

De eigen mensen, de mensen die dit land dragen, die jaar in jaar uit belasting betalen, worden structureel opzijgeschoven. Hun kinderen krijgen geen woning, maar een statushouder wel. En als er eindelijk een Kamermeerderheid is die dat doorbreekt, dan staat er een minister klaar om het kapot te maken.

Geert Wilders noemde Keijzer zwak, laf en onbetrouwbaar. En dat klopt. Dit is geen daadkracht, dit is geen moed, dit is geen eerlijk beleid. Dit is laf wegkruipen achter juridische excuses. Dit is buigen voor de asielindustrie. Dit is het verraad van je eigen kiezers.

De PVV won dit gevecht in de Kamer. Maar Mona Keijzer zorgt ervoor dat de burger er uiteindelijk niets van merkt. En zo houdt het kartel zichzelf in stand.

Wat Mona Keijzer heeft laten zien, is glashelder. Ze kiest niet voor Nederlanders die al jaren wachten op een woning. Ze kiest niet voor jongeren die geen huis kunnen vinden. Ze kiest niet voor gezinnen die in de knel zitten.

Nee: ze kiest voor de statushouders. Voor de migratie-industrie. Voor juridische smoesjes waarmee Nederland opnieuw in de steek wordt gelaten.

Geert Wilders heeft haar terecht ontmaskerd. En de kiezer zal dit niet vergeten. Want Nederlanders hebben genoeg van ministers die mooie praatjes houden, maar in de praktijk het kartel trouw blijven.