Nederlanders stemmen massaal weer CDA – hebben we dan niets geleerd?

Nederlanders lijken werkelijk niets te leren van hun eigen geschiedenis. De partij die jarenlang alles in achterkamertjes regelde, die keer op keer haar ideologische ziel inruilde voor een plekje in de coalitie, wordt nu weer met open armen ontvangen. Waar is het geheugen gebleven van de kiezer?

Laten we niet vergeten: het CDA is de partij van Hugo de Jonge. De partij van Pieter Omtzigt tot hij het niet meer trok. De partij die zich jarenlang schikte naar Rutte-beleid en die aan de wieg stond van de toeslagenaffaire, het stikstofwanbeleid, de asielchaos en de economische afbraak van het platteland. Een partij die het eigen christendemocratisch kompas verloor ten faveure van baantjes, bestuursfuncties en een beetje ‘fatsoenlijke’ media-aandacht.

En nu? Nu mogen ze weer meedoen. Omdat een paar stemmingsgevoelige Nederlanders blijkbaar bij het zien van een glimmende CDA’er in een talkshow ineens denken: “Ach, misschien verdienen ze een tweede kans.” Een tweede kans!? Ze hebben tientallen jaren de boel vernield. Hoeveel kansen wil je nog geven?

Dat het CDA stijgt is geen compliment voor de partij – het is een diagnose voor de Nederlandse kiezer. De kortste politieke spanningsboog ter wereld is hier realiteit geworden. Vandaag de afschuw, morgen de vergeving, overmorgen de herverkiezing.

Hoe vaak moet een partij je nog verraden voordat je het door hebt? Hoeveel schade aan boeren, gezinnen, ondernemers en woningzoekenden moeten CDA-bewindslieden aanrichten voordat het lampje aangaat?

Maar nee, Nederlanders laten zich keer op keer ringeloren door een net pak, een timide glimlach en een paar oprechte woordjes in een provinciehuis. Het CDA weet exact hoe je vertrouwen veinzt – en Nederland stinkt er elke keer weer in.

Dat de PVV nog steeds de grootste is in de peilingen is hoopvol, maar onvoldoende. Zolang partijen als CDA, VVD en GroenLinks-PvdA op genoeg zetels kunnen rekenen om elkaar in een nieuwe coalitie te trekken, zal het kartel gewoon doorgaan. Nieuwe gezichten, oude praktijken. Nieuwe slogans, zelfde verraad.

En ondertussen dreigt NSC – de afsplitsing van het CDA nota bene – uit de Kamer te verdwijnen. De partij die nog enigszins oppositiebelang leek te tonen, verliest het van zijn oude moederpartij. En waarom? Omdat Nederlanders kennelijk graag gestraft worden door de mensen die hen eerder in de steek lieten.

Het CDA stijgt in de peilingen. En dat is geen succesverhaal – dat is een nationale wanprestatie. Een electorale zelfvernietiging. Als Nederlanders zó kort van geheugen zijn dat ze deze partij opnieuw een podium geven, dan is er maar één conclusie mogelijk: de ellende die komt, hebben we dan ook aan onszelf te danken. Word wakker, Nederland – voordat je straks weer vier jaar lang genaaid wordt door de mensen die je allang had moeten doorzien.