Nieuwe wet dwingt werkgevers tot vaste contracten: "Ramp voor kleine ondernemers"

Want het klinkt allemaal zo nobel: weg met onzekere contracten, nulurencontracten verbieden, tijdelijke krachten na drie keer eruit en pas na vijf (!) jaar opnieuw mogen inzetten. Maar wie één seconde meedenkt als ondernemer weet: dit is een giftige cocktail van verplichtingen, kosten en risico’s. En werkgevers zullen dus maar één ding doen: ze nemen gewoon minder mensen aan.

De flexibele arbeidsmarkt is jarenlang dé banenmotor van Nederland geweest. Dankzij uitzendwerk, oproepcontracten en tijdelijke posities konden honderdduizenden mensen aan de slag: studenten, herintreders, mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt. Voor bedrijven was het behapbaar: minder risico, meer wendbaarheid.

Maar dat wordt nu rigoureus afgebroken. De verplichte ‘pauze’ van vijf jaar tussen tijdelijke contracten is puur destructief. Het betekent in de praktijk dat bedrijven óf iemand een vast contract moeten geven (met alle risico’s van dien), óf afscheid moeten nemen — zonder terugweg.

Dit zorgt niet voor meer zekerheid, maar voor een krimpende arbeidsmarkt. Vooral in sectoren waar wendbaarheid cruciaal is — horeca, logistiek, seizoenswerk — zal men de hand op de knip houden.

Minister Van Hijum van Sociale Zaken zegt het met een brede grijns: “We willen mensen meer zekerheid geven.” Maar in werkelijkheid krijgen we meer druk op bestaande werknemers, minder kansen voor starters, en een enorm obstakel voor werkgevers die mensen een kans willen geven.

Neem bijvoorbeeld oproepkrachten. Zij worden straks alleen nog maar ingezet met een ‘bandbreedtecontract’: een minimum en maximum aan uren, vaste betaling, en de mogelijkheid om extra werk te weigeren. Klinkt rechtvaardig? In de praktijk betekent het dat bedrijven die onzeker zijn over hun planning simpelweg niemand meer oproepen.

De arbeidsmarkt vraagt om flexibiliteit, niet om rigide regels die alles in beton gieten. De keuzevrijheid van werknemers wordt beperkt, en de vrijheid van werkgevers ondergraven. En dat alles terwijl Nederland schreeuwt om personeel.

Dat dit voorstel “weinig omstreden” zou zijn, zoals de media schrijven, zegt vooral iets over de politieke bubbel in Den Haag. In de echte wereld — bij de slager op de hoek, de logistieke planner of de schoonmaakcoördinator — weet iedereen: vaste contracten zijn log, duur, risicovol. En het resultaat? Minder banen, meer automatisering, en minder kansen voor de mensen die het hardst een opstap nodig hebben.

Maar dat maakt in Den Haag allemaal niet uit. Daar klinkt het goed op papier: “meer zekerheid voor flexwerkers.” Dat het de economie schaadt? Dat ondernemers afhaken? Dat starters geen kans krijgen? Dat zien we dan wel weer.