Rob Jetten speelt de redelijkheid zelve, terwijl Timmermans vastzit in vijanddenken

"Let maar op. Het vliegwiel van de peilingen wordt een eigen waarheid. Jetten gaat Frenske nog voorbij. Want Jetten heeft – wat je er ook inhoudelijk van vindt – eigen ideeën en Frenske ziet overal alleen maar vijanden."

Je zou het bijna vergeten, maar tot een maand geleden praatte Rob Jetten nog als een dolgedraaide klimaatactivist. Hij beschuldigde boeren van het “verzieken van de aarde”, beschimpte kritische burgers als “complotdenkers” en gooide met klimaattermen alsof hij Greta Thunberg op speed was.

Maar sinds de campagne voor de verkiezingen van 29 oktober is losgebarsten, is Jetten van toon veranderd. Plotseling praat hij over “verbinding”, over “luisteren naar zorgen van mensen” en over “verantwoordelijkheid nemen." Hij zegt zelfs dat er een strenger asielbeleid moet komen.

Een goedkope truc? Absoluut. Maar in een politiek klimaat waar imago boven inhoud gaat, werkt het blijkbaar.

En dat zet Timmermans in zijn hemd.

Wat is er met Frans Timmermans gebeurd? Ooit werd hij binnengehaald als de grote verlosser van links Nederland. De man met Europese ervaring, morele verhevenheid, en zogenaamd de juiste antwoorden. Maar inmiddels ziet de kiezer wat DDS al jaren roept: Timmermans is een betweter zonder visie, een moralist zonder empathie, en bovenal: een politicus die alleen kan zenden, nooit luisteren.

Het interview dat Jetten gaf bij de Telegraaf, waarin hij zegt dat GL-PvdA-activisten hem opjagen, is veelzeggend. In plaats van die agressie te veroordelen, wakkert Timmermans die verdeeldheid juist aan. Zijn campagne draait niet om ideeën, maar om tegenstanders verdacht maken. Om het creëren van vijanden.

Jetten snapt dat dat niet werkt. Timmermans blijkbaar niet.

Dat links Nederland in een identiteitscrisis verkeert, is duidelijk. GL-PvdA probeert met een papieren fusie de massa te imponeren, maar de optelsom van zwakte levert geen kracht op. Jetten - ondanks zijn verleden als klimaatalarmist en Woke-mafketel - weet zich los te zingen van de hysterische toon. Hij kiest voor een politieke rol met wat afstand, rationele beeldvorming en mediagenieke optredens.

En de kiezers? Die reageren. Want ondanks de inhoudelijke leegte die D66 kenmerkt, wordt Jetten gezien als ‘constructiever’ dan Timmermans. De een praat in oplossingen (al zijn ze nog zo desastreus), de ander in haatcampagnes.

Het resultaat? Timmermans staat stil - en zakt zelfs weg. Jetten ruikt bloed.