SP stort verder in: Jimmy Dijk moet erkennen dat de partij ‘het anders moet gaan doen’ na dramatische verkiezingsuitslag

Lijsttrekker Jimmy Dijk, pas sinds kort de nieuwe leider van de SP, probeerde vannacht voor de camera van de NOS de schade te beperken - maar zijn woorden konden de pijn niet verhullen.

“Ik ga er niet omheen draaien, het doet zeer. Het is een klap voor ons,” zei Dijk. “We zullen goed gaan kijken hoe dit komt, waar dit vandaan komt, en hoe we het anders moeten gaan doen.”

Volgens de voorlopige telling blijft de SP steken op drie zetels, een verlies van twee zetels ten opzichte van 2023. Terwijl andere partijen zoals FVD, D66, CDA en JA21 juist groeiden, blijft de socialistische achterban verder krimpen.

De partij slaagt er al jaren niet in om nieuw elan te vinden of een duidelijke reden te geven waarom kiezers op haar zouden stemmen. In buurten waar de SP vroeger stevig stond, wint tegenwoordig de PVV.

Zelfs de BBB, ondanks haar verlies, weet nog beter aansluiting te houden bij het gevoel van ‘de gewone man’ dan de ooit zo strijdlustige SP.

Het probleem is fundamenteel: de SP is haar identiteit kwijt. Waar de partij onder Jan Marijnissen nog het geluid van de gewone Nederlander liet horen - tegen Brussel, tegen de elite, tegen het kartel - klinkt er nu vooral een flets en ambtelijk geluid uit de mond van Dijk en zijn collega’s.

De partij durft niet meer echt tegen de stroom in te roeien. Ze praat over armoede, maar zegt niets over de migratiecrisis die de sociale huurmarkt onder druk zet. Ze klaagt over lage lonen, maar zwijgt over de EU-agenda die onze economie uitknijpt.

Terwijl de PVV en JA21 de proteststem van de arbeider overnamen, bleef de SP steken in nostalgische praat over ‘solidariteit’. Die boodschap raakt niemand meer, zeker niet in een tijd waarin Nederlanders zien dat hun wijken, hun zorg en hun banen veranderen - en niet ten goede.

Dijk zei in zijn reactie dat de SP met drie zetels nog steeds “een relevante partij” is:

Maar de realiteit is dat deze fractie van drie zetels nauwelijks invloed zal hebben - niet omdat dit niet kan met drie zetels, maar omdat de SP geen opvallende Kamerleden meer heeft. De SP speelt geen rol meer van betekenis in de Kamer, noch in het publieke debat. De linkse kiezer is uiteengevallen tussen de progressieve elite van GroenLinks-PvdA en de woedende proteststem bij PVV.

Dijk probeert tijd te vragen: “Ik ben zelf nog niet zo lang begonnen, dus geef het wat tijd.” Maar tijd is een luxe die de SP eigenlijk niet meer heeft. De partij bloedt leeg.

De SP wilde altijd de partij van de werkende Nederlander zijn. Maar terwijl mensen zich zorgen maken over koopkracht, migratie, woningnood en veiligheid, heeft de SP het steeds vaker over gendergelijkheid en klimaat. Daarmee is het contact met haar oude achterban definitief verloren.

De arbeider van vandaag stemt niet meer op de partij van gisteren. De SP is een symbool geworden van oud-links: een beweging die ooit vocht tegen de macht, maar nu deel uitmaakt van hetzelfde systeem dat ze ooit bestreed.

De SP is niet langer de stem van de straat. Ze is verworden tot een echo van haar verleden - zonder richting, zonder vuur, en zonder volk. Terwijl Jimmy Dijk nog probeert de schade te duiden, tekent zich één harde waarheid af: Nederland heeft afscheid genomen van de oude linkse rebellie.