Oh, laten we even applaudisseren voor onze eigen Ruben Brekelmans. Deze stoere strijder, die het veilige landschap van Nederland inruilt voor de digitale loopgraven van Twitter, houdt stand. Het maakt niet uit dat de oorlog in Oekraïne langer en langer en langer duurt, zolang het tenminste niet op Nederlandse bodem is, toch Ruben? In zijn jongste tweet - een literair meesterwerk - stelt hij dat Oekraïne nooit een vrede mag accepteren waarin het een compromis moet sluiten met
Rusland. Ja, je leest het goed. Een compromis, in een oorlog. Ha! Wat een belachelijk concept. Iedereen weet toch dat in oorlog het motto 'alles of niets' heerst? Het lijkt erop dat Ruben de memo heeft ontvangen en als een enthousiaste student de boodschap
uitdraagt.
Het is hartverwarmend om te zien hoe hij bereid is honderdduizenden Oekraïense doden op het altaar van 'geen compromis' te offeren. Je moet bewonderen hoe toegewijd hij is aan het idee dat Rusland al het gewonnen terrein moet teruggeven, of Oekraïne moet blijven vechten. Wie heeft er vrede nodig als je een lekker langgerekte oorlog kunt hebben, nietwaar?
Het is fijn om te weten dat terwijl Oekraïners hun leven op het spel zetten, onze Ruben warm en comfortabel zijn tweets uitstuurt. Want wat betekent de ellende van een ander voor iemand die vooral bezorgd is over de soevereiniteit en veiligheid van een land dat niet eens het zijne is?
Nee, Ruben is niet degene die wakker ligt van het lawaai van exploderende bommen of de angst voor de volgende aanval. Hij slaapt 's nachts rustig, dromend van de dag waarop Oekraïne niet langer zijn grondgebied hoeft op te geven en Rusland eindelijk wordt bestraft voor zijn agressie. En als er onderweg nog een paar honderdduizend mensen sterven? Nou ja, dat is gewoon de prijs van oorlog, nietwaar?
Steun DDS op BackMe: samen pakken we het mediakartel aan. Deze steun is heel nuttig in deze zware economische tijden. Steun ons dus! Dat kan met een groter of een kleiner bedrag... en help ons het partijkartel en het mediakartel te slopen. Bedankt, Ruben. Bedankt voor je moed, je onverzettelijkheid, je ongeëvenaarde vermogen om vanuit je veilige haven in Nederland te oordelen over een conflict dat je zelf niet hoeft te beleven. We zijn echt gezegend om zo'n zelfverzekerde, zelfbewuste stem in onze
politiek te hebben. Laten we hopen dat je ons nooit verlaat - tenzij je natuurlijk besluit om zelf naar het front te gaan. Maar wie houden we voor de gek? Dat zou te veel lijken op het echte leven. En we weten allemaal dat je je veel comfortabeler voelt in de wereld van 280 tekens.
