Timmermans in paniekmodus: “We kunnen de PVV nog inhalen!”

“Ik geloof dat wij nog de grootste partij kunnen worden,” zei Timmermans tegen het ANP, terwijl hij tussen de flyers en vrijwilligers door manoeuvreerde in de wijk De Baarsjes.

Het is een opmerking die alles zegt: de man die zichzelf wekenlang als onvermijdelijke premier presenteerde, staat onder druk.

Volgens Timmermans ligt “de sleutel” bij de vrijwilligers die deze week nog gaan flyeren en campagne voeren.

“We moeten mensen mobiliseren en laten zien wat er op het spel staat,” zei hij.

Maar wát er precies op het spel staat, blijft onduidelijk. De partijleider somde de gebruikelijke thema’s op - woningbouw, zorg, klimaat - maar zijn toon klonk eerder wanhopig dan inspirerend.

Na maanden waarin GroenLinks-PvdA in de peilingen stagneert, terwijl de PVV van Geert Wilders gestaag blijft stijgen, probeert Timmermans nu met de laatste restjes energie de kiezer nog één keer te raken.

Het beeld is veelzeggend: Timmermans, de voormalige eurocommissaris, de man van de klimaatquota en de Brusselse vergaderzalen, die nu door De Baarsjes loopt met een stapel flyers. Een politicus die jarenlang boven de gewone Nederlander zweefde, probeert plots contact te maken met vissers en buurtbewoners.

Het ziet er niet uit als zelfvertrouwen, maar als politieke overcompensatie. Zijn boodschap - “we kunnen de PVV nog inhalen” - klinkt niet als overtuiging, maar als zelfhypnose.

De sfeer binnen GroenLinks-PvdA doet denken aan paniek in de slotfase van een mislukte campagne. De hoop is dat nog een paar fotomomenten met vrijwilligers en debatoptredens een wonder kunnen verrichten.

Dat uitgerekend de PVV het spookbeeld is geworden dat Timmermans ’s nachts wakker houdt, zegt alles over de veranderde politieke werkelijkheid. Waar hij ooit dacht de rechtse kiezers te kunnen wegzetten als “boze mensen met angst”, ziet hij nu dat die woede politieke macht is geworden.

De PVV spreekt de taal van gewone mensen - over veiligheid, migratie, en betaalbaarheid. Timmermans spreekt nog altijd de taal van de subsidieklas en de klimaatbureaucratie. En dat verschil wordt met de dag duidelijker.

Een paar maanden geleden straalde Timmermans nog zelfvertrouwen uit. Hij liet blijken dat hij de premierssjerp al min of meer kon voelen hangen. Maar nu klinken zijn toespraken hol. Zijn glimlach oogt geforceerd. Zijn vrijwilligers - hoe loyaal ook - weten dat ze tegen de stroom in zwemmen.

De kiezer voelt het aan: GroenLinks-PvdA is geen beweging van hoop, maar een project van controle, dwang en moreel gelijk. Dat Timmermans het nu over “mobiliseren” heeft, toont precies zijn grootste zwakte - hij ziet kiezers niet als mensen, maar als pionnen in een politieke strijd.

Dat Timmermans denkt dat een paar dagen flyeren in Amsterdam het tij kan keren, bewijst hoe ver de linkse elite van de realiteit verwijderd is. Buiten de Randstad groeit het wantrouwen tegen zijn klimaatdwang, zijn asielverdediging en zijn pro-EU-agenda. In Groningen, Limburg, Zeeland - daar telt niet de morele preek, maar de betaalbare energierekening en de veiligheid op straat.

Dat verschil is onoverbrugbaar geworden.

De woorden “we kunnen de PVV nog inhalen” zijn de politieke vertaling van paniek. Want wie echt vertrouwen heeft, praat niet over “inhaalraces”. De kiezer ziet het, hoort het en voelt het.

De macht van het oude politieke kartel brokkelt af. En de angst van Frans Timmermans is daar het beste bewijs van.