Toneelstuk in Brussel: Rutte en Schoof spelen kennisspel over miljarden voor NAVO

Wat een aanfluiting. Wat een schijnvertoning. En vooral: wat een grove belediging richting de Nederlandse belastingbetaler, die wél het decor, de camera’s en het volledige script mag financieren.

De persconferentie begon met glimlachjes, een vriendschappelijke “Dear Dick” van Rutte en een grapje over fietsen door Den Haag. Het had net zo goed een reünie kunnen zijn van oude studievrienden. Maar deze mannen spreken niet over hobby’s. Ze praten over miljarden aan extra militaire uitgaven, waar het Nederlandse volk straks wel voor mag bloeden.

Schoof beweerde dat er “nog geen besluit” is genomen over de miljarden die Nederland aan de NAVO moet overmaken. Maar dat gelooft natuurlijk niemand met een beetje politiek geheugen. De Kamerbrief van minister Brekelmans is glashelder: Nederland moet richting 19 miljard extra per jaar, op weg naar 3,5 procent van het bbp aan defensie-uitgaven. Daarbovenop komt nog eens 1,5 procent voor infrastructuur. Totaal: 5 procent van het nationaal inkomen – omdat Washington dat wil.

Laten we geen illusies hebben: dit is een Amerikaanse dictaat. Washington dringt aan, Rutte voert uit, en Schoof volgt. Daarin heeft Nederland niets te zeggen. Ons beleid wordt afgestemd op het NAVO-hoofdkwartier, en Nederland speelt de rol van modelleerling die altijd meer wil doen dan gevraagd wordt. Zelfs als de eigen burgers zuchten onder torenhoge lasten, woningnood, zorgcrises en falend migratiebeleid.

En ondertussen speelt men komedie. Alsof er nog “overwegingen” zijn. Alsof er nog “besluiten moeten worden genomen.” Nonsens. Alles is al besproken, afgestemd, en doorberekend. Alleen het decor – de pers, de camera’s, het brave toneelstuk – moest nog even worden opgevoerd.

Het is pijnlijk duidelijk: Mark Rutte mag dan formeel geen premier meer zijn, maar hij heeft nog steeds ongekende invloed op het Nederlandse beleid. Vanuit zijn nieuwe NAVO-bolwerk kan hij Nederland tot in detail dirigeren. En Dick Schoof? Die speelt de rol van loyale uitvoerder. Niet gekozen, niet gecontroleerd, maar wel bepalend voor miljarden aan uitgaven.

En het parlement? Die kijkt toe. Mag af en toe wat vragen stellen. En verder braaf tekenen bij het kruisje.

Niemand stelt de vraag die er werkelijk toe doet: waarom moeten wij, als klein land, miljarden extra overmaken aan een militair apparaat dat al vier keer zoveel uitgeeft als Rusland? Waarom moeten wij onze infrastructuur omvormen tot een verlengstuk van de NAVO-logistiek? Waarom moeten wij bijdragen aan een opbouw van militaire spanning, terwijl nota bene NAVO-landen zélf verdeeld zijn over de wenselijkheid van escalatie?

Er is geen referendum. Geen Kamerbrede discussie. Geen kritische journalistiek. Alleen marketingpraatjes, symboliek en de eeuwige NAVO-loyaliteit als onwrikbare waarheid.

Bij DDS geloven we in nationale soevereiniteit. In democratische controle. In échte keuzes. Niet in theaterstukken waar de uitkomst al vastligt en het volk slechts als figurant mag meebetalen.

Wat hier gebeurt is volkomen ondemocratisch. En gevaarlijk bovendien. Want het militariseren van Europa – zogenaamd in naam van de vrede – is juist wat destabiliseert. En Nederland moet zich daar niet automatisch bij neerleggen.

Zolang zij acteren, blijven wij de spotlights richten op de waarheid.