Tweede Kamer kiest NAVO boven soevereiniteit: zelfs PVV stemt vóór geheime doelen

Het gaat hier om de zogenoemde NATO Resilience Objectives, doelstellingen die geheim zijn, zelfs voor het parlement, en tóch “politiek bindend” zijn verklaard door deze regering. Dus wat gebeurt hier? De Nederlandse regering accepteert instructies vanuit een internationale organisatie zonder dat de democratisch gekozen volksvertegenwoordiging daar ook maar enige zeggenschap over heeft.

De kern van Van Houwelingen’s motie was kraakhelder: het parlement moet niet gebonden zijn aan geheime afspraken waar het geen weet van heeft. Het is een principezaak van de hoogste orde. In een democratie beslist het parlement. Punt. Niet de NAVO. Niet buitenlandse lobbygroepen. En zéker niet achter gesloten deuren.

En wat doet de Kamer? Die stemt deze motie weg met handopsteking, alsof het gaat om een onbeduidend detail in een verkeersbesluit. Slechts 21 Kamerleden hadden de moed om voor de motie te stemmen. SP, DENK, PvdD, BBB en FVD stonden pal. De rest? Keek weg. Boog het hoofd. En sloot zich aan bij het globalistische knip-en-plakbeleid dat elke nationale democratie uitholt.

Voor veel kiezers moet het als een klap in het gezicht voelen: de PVV, altijd voorop als het gaat om het verdedigen van Nederlandse waarden, stemde tegen deze motie. Ze kozen ervoor om zich wél politiek gebonden te verklaren aan geheime NAVO-doelen waar het parlement geen enkele inzage in heeft.

Dat is geen patriottisme. Dat is gewoon meedoen aan het kartel. Je kunt niet het ene moment roepen dat je de soevereiniteit van Nederland wilt verdedigen en het volgende moment tekenen bij het kruisje voor een buitenlandse organisatie met geheime agenda’s. Als zelfs de PVV hierin meegaat, wie staat er dan nog écht op voor onze democratie?

Het gaat hier niet alleen om Defensie. De NAVO-doelstellingen waarover het gaat zijn volgens de regering van toepassing op allerlei beleidsterreinen: van infrastructuur tot media, van gezondheidszorg tot energievoorziening. Met andere woorden: de NAVO zit met de vingers aan ons binnenlandse beleid, en dat alles zonder dat de Kamer weet wat die doelen precies zijn. En dus ook zonder dat u, de kiezer, weet waar uw land naartoe gestuurd wordt.

Dit is geen complottheorie, dit is keiharde realiteit—bevestigd door de regering zelf, onderbouwd met Kamervragen, en nu afgedaan met een schouderophalen in de Kamer.

Met deze stemming heeft de Kamer definitief laten zien waar de machtsverhoudingen liggen: niet in Den Haag, maar in Brussel en Washington. Slechts een handvol partijen is nog bereid om de soevereiniteit van Nederland serieus te nemen. De rest kiest voor volgzaamheid, voor geheimhouding, voor het buiten spel zetten van de burger.

En dat is levensgevaarlijk. Want een parlement dat zich vrijwillig onderwerpt aan geheime buitenlandse doelstellingen, is een parlement dat zichzelf buiten spel zet. Een parlement dat zijn bestaansrecht verliest.

Deze motie was niet zomaar een voetnoot in de politieke week. Het was een kans om de macht terug te halen naar waar die thuishoort: bij het volk. Dat die kans is laten liggen, moet als een alarmsignaal klinken voor iedere Nederlander die nog geeft om onze democratie.

We moeten ons afvragen: wie regeert dit land eigenlijk? En als het antwoord niet meer “de Tweede Kamer” is, dan is het tijd voor echte oppositie. Niet alleen in de Kamer, maar ook daarbuiten. Tijd om op te staan voor onze vrijheid – voordat het echt te laat is.