VVD wil Wilders wel… maar gaf hem nooit wat hij vroeg

Maar hier komt de pijnlijke waarheid: waar wás die houding toen het erom ging? Toen Wilders streed voor een tienpuntenplan dat Nederland eindelijk grip moest geven op asiel en migratie, toen hij steun nodig had voor harde maatregelen, toen het draaide om leiderschap?

De VVD zette géén handtekening. De VVD stond níét naast Wilders. En dus is dit mooie praatje van Brekelmans vooral veel te laat.

Het is makkelijk praten nu. De verkiezingen zijn over vier maanden en de VVD staat onder druk. De partij van Yeşilgöz bungelt ergens tussen irrelevant en overbodig. Zelfs uit een nieuwe peiling blijkt dat de VVD zetels heeft verloren door de val van de PVV-coalitie. Dus wordt de toon richting Wilders vriendelijker. "We sluiten hem niet uit," klinkt het ineens.

Maar wat zegt dat nog? Want laten we de feiten erbij pakken: het was níet alleen NSC dat het kabinet-Schoof onmogelijk maakte. Wilders zelf was daar deze week helder over: de VVD had geen enkel hart voor zijn plan.

Geen handtekening onder het tienpuntenplan. Geen steun voor stevige grenzen. Geen daadkracht, geen visie, geen ruggegraat. Terwijl ze wisten: zonder die koers ging het kabinet klappen. En dat deed het ook.

Wat Ruben Brekelmans zegt over “populisten die andere vragen krijgen” is op zichzelf terecht. Maar het is tegelijk ontzettend doorzichtig. Dit is de VVD die weer een poging doet om zichzelf als redelijke middenpartij te presenteren, terwijl ze zelf hebben gefaald op alle fronten.

Klimaatbeleid? VVD stond erbij en keek ernaar terwijl D66-ministers het doordrukten. Migratie? Ze blokkeerden de koers van Wilders. Belastingen? De lasten gingen omhoog. Grenzen? Nog steeds wagenwijd open.

De VVD praat stoer voor de camera, maar handelde als een laffe meeloper in de achterkamers. En nu verwachten ze dat kiezers hen weer serieus nemen?

Duidelijk is dat de VVD bang is. Ze zien de PVV in de peilingen torenhoog staan. Ze zien dat FVD en SGP zich profileren als rechtse alternatieven. En dus proberen ze wéér dat oude trucje: enerzijds zich afzetten tegen Wilders, anderzijds hem niet uitsluiten, voor het geval ze hem straks toch weer nodig hebben.

Maar het werkt niet meer. De kiezer doorziet het. Wie in tijden van crisis geen steun biedt aan de leider van de grootste partij, maar later wel zegt “we sluiten hem niet uit”, is gewoon bezig met politieke schijnheiligheid.

De VVD had de kans om samen met Geert Wilders een rechts kabinet te bouwen dat de migratiecrisis hard zou aanpakken, de burger centraal zou stellen en de Nederlandse waarden zou verdedigen.

Maar toen het erop aankwam, draaide de VVD weg. Ze weigerden Wilders’ plannen te ondersteunen, bleven stil toen het spannend werd en kozen opnieuw voor hun eeuwige positie als ‘bestuurlijke middenpartij’.

En nu, na de val, doen ze alsof ze nog willen praten. Het is doorzichtig, het is opportunistisch, en het is veel – veel – te laat.

Op 29 oktober krijgt Nederland een nieuwe kans. En dit keer zal de kiezer kiezen voor wie daadkracht toont, niet voor wie achteraf excuses verzint.