Wilders woedend op Schoof: “De volgende keer word ík premier!”

En wat doet premier Schoof? Die gaat gewoon achter deze aanval op Israël staan. Want ja, “eenheid van kabinetsbeleid”. Het is werkelijk te treurig voor woorden.

Schoof zei in een interview dat hij het “signaal” van Veldkamp “natuurlijk steunt”. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is om als kabinet midden in een oorlog onze trouwste bondgenoot publiekelijk af te vallen. Israël, het enige functionerende democratische land in het Midden-Oosten, wordt door Nederland gestraft met diplomatieke druk en dreiging van het opschorten van handelsverdragen.

Het besluit van Veldkamp – van NSC, nota bene – is geen kabinetsbesluit, dat zegt Wilders terecht. Maar in plaats van die man publiekelijk tot de orde te roepen, deinst Schoof terug. Hij verschuilt zich achter vage uitspraken over coalitie-eenheid en interne overleggen.

Wat we hier zien, is een premier die geen ruggegraat toont en een partijleider die – opnieuw – verontwaardigd moppert op sociale media, maar geen actie onderneemt.

De woorden van Wilders klinken indrukwekkend. “De volgende keer word ik echt zelf premier.” Maar wat zegt dat nou? We hóren het al jaren. Hij had nu premier kunnen zijn. Hij was veruit de grootste. Hij had zijn kans. En wat deed hij? Hij droeg de macht over aan anderen. Aan Schoof, aan de VVD, aan NSC – partijen die keer op keer Israël onder druk zetten en buigen voor EU-retoriek.

Je kunt niet aan de zijlijn blijven roepen hoe woedend je bent, terwijl je de sleutel tot de macht vrijwillig hebt weggegeven. Dan ben je niet meer de bulldog die de boel omver blaft – dan ben je een waakhond zonder tanden.

Het wordt tijd dat Wilders niet alleen zijn frustratie uitspreekt, maar daadwerkelijk handelt. Eis publiekelijk het ontslag van Veldkamp. Dwing je coalitiepartners om kleur te bekennen. En als dat niet lukt: trek je steun in. Want als dit doorgaat, zitten we straks met een regering die Israel aan de EU uitlevert terwijl de grootste partij van Nederland toekijkt.

De kiezer heeft op 22 november massaal gekozen voor een regering die pal zou staan voor Israël, voor soevereiniteit, voor gezonde verstand-politiek. Maar wat krijgen we? NSC-gedraai, D66-achtige signalen naar Brussel en nu dus zelfs diplomatieke vijandigheid jegens een bevriende staat.

En de PVV? Die blijft stil zodra er iets op het spel staat. Wilders stelt scherpe vragen, ja. Maar een leider die zijn kiezers serieus neemt, komt in actie als zijn eigen ministerraad zulke signalen afgeeft. Hij wacht niet op een volgende keer. Hij pakt het leiderschap nú.