Keijzer legaliseert wonen op vakantiepark – maar gooit deur dicht voor nieuwkomers

Wat is dit voor kolder? Hoe diep moet Nederland zinken voordat dit soort lapmiddelen als ‘oplossing’ gepresenteerd worden? En hoe ongelooflijk hard moet je als politicus de realiteit ontkennen, om deze regeling uitsluitend toe te staan voor wie op tijd op zijn campingstoeltje zat?

Volgens Keijzer gaat het om bijna 60.000 Nederlanders die ingeschreven staan op het adres van een recreatiewoning. Mensen die nergens anders terechtkunnen, dankzij het totaal vastgelopen woningbeleid van de afgelopen twintig jaar.

De sociale woningvoorraad is uitgehold, de middenhuur is onbetaalbaar, en de koopmarkt is voor veel Nederlanders een fata morgana geworden.

Dus wat doen duizenden mensen? Ze zoeken hun toevlucht tot vakantieparken, campingbungalows en stacaravans — plekken waar ze tenminste nog een dak boven hun hoofd hebben.

Dat zijn geen luxe-zoekers. Dat zijn geen fraudeurs. Dat zijn gewone Nederlanders die willen wonen, werken en overleven in eigen land.

En dan komt de overheid met een regeling waarin je geluk moet hebben dat je vóór een willekeurige 16 mei 2024 je intrek hebt genomen. Ben je op 17 mei gekomen? Pech gehad. Dan val je erbuiten.

Wat een beleid. Wat een minachting.

Keijzer verdedigt haar besluit door te zeggen dat de regeling niet bedoeld is voor mensen die er later zijn gaan wonen, omdat dit anders “explosief toenemende vraag” zou veroorzaken naar recreatiewoningen.

Met andere woorden: zij erkent dat mensen wanhopig zijn, maar weigert iedereen die ná die datum dakloos werd, te helpen.

Wat zegt dit over haar visie op wonen? Wat zegt dit over haar loyaliteit aan gewone burgers?

Iedereen in Nederland weet dat de woningmarkt volledig uit balans is. Iedereen weet dat gemeenten nauwelijks nog bouwen, procedures eindeloos duren, en duizenden statushouders voorrang krijgen op wachtlijsten.

En dán kom je met een regeling die alleen de mensen helpt die op tijd in hun vakantiehuisje zaten? Dit is geen beleid. Dit is bureaucraatdenken in optima forma.

Het hele verhaal wordt verkocht als een regeling voor “rechtszekerheid”. Maar het enige wat hier zeker is, is dat je pech hebt als je na 16 mei 2024 in een recreatiewoning bent beland — óók als dat je enige optie was.

Waarom zou iemand die in januari 2025, na scheiding, faillissement of gewoon door domme pech, in een vakantiepark moet gaan wonen, minder rechten hebben dan iemand die er nét een jaar eerder zat?

Dat is niet eerlijk. Dat is niet sociaal. Dat is geen vrijheid. Dat is doorgeslagen technocratie die niets oplost, maar alles bureaucratiseert.

Deze regeling is geen overwinning, het is een triest symptoom van hoe diep we zijn gezakt.

We bouwen te weinig. We reguleren te veel. We geven massa’s woningen weg aan migranten. En de gewone Nederlander? Die mag blij zijn met een chalet op een voormalig Roompot-park — en dan ook nog onder voorwaarde dat hij er vroeg genoeg bij was.

Keijzer bevestigt met deze maatregel één ding: het woonbeleid is niet meer in handen van mensen die snappen wat er speelt.