Ziekenhuis laat familie douchen en voeren: kabinet schuift zorgcrisis af op burger

Terwijl de populatie vergrijst en de zorgvraag verdubbelt, verdwijnt het verplegend personeel in het moeras van administratie en lage salarissen. En wat is het antwoord? “Laat mam’s dochter maar even de bedpan legen, prima toch?”

Natuurlijk zijn er dochters en zonen die liefdevol voor hun ouders zorgen. Dat heet mantelzorg en is een prachtig teken van solidariteit. Maar wat hier gebeurt, is iets anders. Een dochter die drie uur per dag in het ziekenhuis doorbrengt om haar moeder te helpen, vangt geen rare hobby op: ze vult een personeelsvacature die door uitgedunde budgetten niet wordt ingevuld. Het ziekenhuis meldt triomfantelijk dat verpleegkundigen zo „een half uur tot een uur per dienst” uitsparen – lees: instant kostenbesparing. Het is de perfecte neoliberale truc: dub de burger tot vrijwilliger en declareer het als sociale innovatie.

En wie juicht dit soort „burgerparticipatie” toe? Precies, dezelfde kartelpartijen die de zorgtekorten hebben veroorzaakt. VVD en NSC applaudisseren voor „eigen verantwoordelijkheid”, terwijl links Nederland roept dat dit „warm en inclusief” is. Ondertussen draait de belastingkraan voor klimaatplannen, genderquota en een eindeloze EU-geldsmijterij wél wagenwijd open.

Menig verpleegkundige staat niet te juichen. Zij zien hoe hun vak door overheid en zorgverzekeraars tot op de minuut wordt dichtgetimmerd met formuliertjes, KPI’s en afvinklijsten. Goede zorg is tijd, aandacht en vakmanschap – geen Excel-fetisj. Als er iets moet gebeuren, dan is het dit: snij de bureaucratie weg, verhoog de salarissen en geef zorgprofessionals weer zeggenschap. Maar het kartel wuift het weg, kiest voor managementlagen en marktwerking – met als logisch eindpunt deze idiote verschuiving naar familiehulp.

Bestuursvoorzitter Monique Valentijn noemt de maatregel een „grote verschuiving” waar patiënten nog aan moeten wennen. Wen er maar aan, hoor je tussen de regels door, want dit wordt het nieuwe normaal. Vandaag is het douchen; morgen tillen we opa naar de operatietafel? Als dit ongestraft blijft, volgen andere ziekenhuizen. Waarom dure professionals inzetten als je gratis familie-personeel kunt charteren?

Het is een glijdende schaal: eerst vrijwillig, daarna moreel verplicht en uiteindelijk standaard. Wie straks geen gezin heeft dat kan of wil bijspringen, staat dubbel in de kou. Een schrijnend voorbeeld van hoe de verzorgingsstaat afbrokkelt voor de gewone Nederlander, terwijl de Randstedelijke elite zich verzekert van privéklinieken en expat-pakketten.

De tekorten in de zorg zijn niet onvermijdelijk; ze zijn politiek gecreëerd. Dit is wat er moet gebeuren:

Dat is gezond verstand. Alles minder dan dat is pappen en nathouden – of, zoals in Nieuwegein, doorschuiven naar de familie.