Rellen in Scheveningen: alweer vier tieners veroordeeld - maar de media verzwijgen wéér de achtergrond

De relschoppers gooiden stenen, fietsen en terrasmeubilair naar agenten. De beelden van die avond gingen het hele land over: jongeren die de politie aanvielen, toeristen die in paniek wegrenden, en een kustplaats die werd omgetoverd tot slagveld.

En nu, maanden later, wordt het netjes afgedaan met taakstraffen en zachte zinnen. Geen enkel woord over de werkelijke achtergrond van de relschoppers. Geen analyse van waar dit gedrag vandaan komt.

De media schrijven er keurig over: “vier tieners veroordeeld”, “geweld tegen de politie”, “taakstraf”. Maar wat ze er niet bij zeggen, is wat iedereen allang weet: deze rellen waren geen spontane uitbarsting van Hollandse pubers.

De chaos in Scheveningen, net als die in Rotterdam, Den Haag en Ede eerder dit jaar, werd grotendeels veroorzaakt door groepen jongeren met een migratieachtergrond - de zogeheten kansenparels die de samenleving volgens de politiek zouden “verrijken”.

Maar zodra het misgaat, valt er een collectieve mediastilte. Plots zijn het “jongeren” of “tieners” - zonder naam, zonder herkomst, zonder context.

De rechter legde taakstraffen op tot 50 uur. Eén van de jongens gooide stenen naar een politievoertuig, anderen bekogelden agenten met terrasstoelen en glaswerk. De rechtbank noemt het “ernstig gedrag”, maar houdt het bij symbolische straffen.

Wie de feiten leest, begrijpt het patroon: een paar weken verontwaardiging, een paar zachte veroordelingen, en dan stilte - tot de volgende rellen. Niemand wordt écht aangepakt. Er is geen heropvoeding, geen harde consequentie, geen signaal dat dit gedrag onacceptabel is.

En ondertussen leren de rest van die “jongeren” één les: je kunt in Nederland alles doen, en er gebeurt toch niets.

Deze jongeren zijn niet uit het niets ontspoord. Ze groeien op in buurten waar gezag niets meer betekent, waar ouders geen grip meer hebben, en waar school en samenleving niet meer durven te corrigeren.

Wat resteert, is een cultuur van straffeloosheid. Een mentaliteit van “doe wat je wilt, want de overheid durft toch niet op te treden.”

De jongeren van Scheveningen zijn het product van een falend systeem dat discipline verwart met onderdrukking, en verantwoordelijkheid met racisme. Ze worden beschermd door politici die liever praten over “kansen” dan over gedrag.

En dus blijven de rellen komen - in Scheveningen, in Den Haag, in Rotterdam, in elk weekend dat de zon schijnt.

Het frappante is dat zelfs bij herhaling van deze incidenten geen enkel groot medium de vraag durft te stellen: wie zijn deze jongeren? Wat is hun achtergrond? Hoe komt het dat dit telkens dezelfde groep is?

In plaats daarvan krijgen we dezelfde afleidingsmantra’s: “armoede”, “jeugdwerkloosheid”, “sociaal isolement”. Alsof elk kind dat het moeilijk heeft, vanzelf stenen gaat gooien naar de politie.

De waarheid is minder comfortabel, maar onvermijdelijk: een deel van deze jongeren identificeert zich niet met Nederland. Ze voelen geen binding met de samenleving, geen respect voor gezag. En de overheid, bang om “stigmatiserend” te zijn, doet niets.

De Scheveningen-rellen tonen opnieuw aan dat het zachte beleid van rechters en politici volledig heeft gefaald. Taakstraffen voor geweld tegen agenten zijn een belediging voor de rechtsstaat. Zonder harde sancties is er geen respect voor de wet - alleen minachting.

En dat geldt niet alleen voor deze jongeren, maar ook voor de rest van Nederland. Iedereen die ziet dat misdrijven onbestraft blijven, verliest vertrouwen in de rechtspraak. Zo breek je langzaam maar zeker het gezag van de staat af - van binnenuit.

Nederland heeft genoeg van slap gedoogbeleid en vergoelijkende taal. Wie onze politie aanvalt, hoort niet thuis in onze samenleving. Wie stenen gooit naar agenten, hoort geen taakstraf te krijgen, maar een celstraf - en als men geen Nederlander is: directe uitzetting.

Zolang rechters en politici dat niet durven, zullen de Scheveningens van Nederland blijven branden.